เขียนเรียงความประวัติส่วนตัว ขอทุน

ประวัติส่วนตัวกับการใช้ชีวิตของฉัน

          มนุษย์ทุกคนต่างมีต้นกำเนิด การใช้ชีวิต การทำงาน การอยู่ร่วมกันในสังคม มีความแตกต่างกันมากมาย มีชีวิตที่หลายรูปแบบ บางคนกับการใช้ชีวิตนั้นมีความสุข มีรอยยิ้ม และบางคนก็ต่างมีความทุกข์จากการใช้ชีวิตในสังคม ทั้งนี้ล้วนเกิดจากตัวเราเอง ว่าการปฏิบัติตน การคิด การรู้สึกนึกคิดได้ ของเรานั้นมันเป็นสิ่งที่ดี หรือไม่ดีไหม  ดิฉันก็เป็นมนุษย์ส่วนหนึ่งที่มีการใช้ชีวิตแบบนั้น ทั้งสุขและทุกข์คลุกเคล้ากัน ความทรงจำต่างๆ ดิฉันของจะขอเล่าประวัติส่วนตัวของดิฉันไว้พอเป็นสังเขป

สวัสดีค่ะ… ดิฉันชื่อ เด็กหญิงอรปรียา บุญมา ชื่อเล่น การ์ตูน เกิดเมื่อวัน พฤหัสบดี ที่ 15 เดือน กุมภาพันธ์ ปีมะเส็ง ราศี กุมภ์ ปีพ.ศ.ที่เกิด พ.ศ. 2544 ดิฉันเป็นบุตรคนที่ 2 มีพี่น้องร่วมสายโลหิตทั้งหมด 1 คน เป็นหญิง 1 คน ปัจจุบันอาศัยอยู่บ้านเลขที่ 320 หมู่ 4 ถนน/ซอย 3 ตำบลเชียงบาน อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา รหัสไปรษณีย์ 56110 เคยอาศัยอยู่บ้านเลขที่ 147/89 หมู่บ้านแพรวา อำเภอสันกำแพง ตำบลต้นเปา จังหวัดเชียงใหม่ รหัสไปรษณีย์ 50130 ดิฉันเติบโตมาในครอบครัวเล็กๆที่อบอุ่น ท่ามกลางเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ของคนในครอบครัวและสังคมรอบตัวฉัน คุณพ่อและคุณแม่ของดิฉันเป็นคนดี เวลาดิฉันทำผิด หรือ นิสัยไม่ดี คุณพ่อและคุณแม่จะกล่าวตักเตือน คอยสอนดิฉันว่าไม่ควรทำแบบนั้นอีก แต่ถ้าหากมีการทำนิสัยแบบนั้นอีกก็จะมีการลงโทษกัน นับเป็นช่วงเวลาที่ดีของดิฉันเพราะถ้าตอนนั้นคุณพ่อและคุณแม่ของดิฉันไม่คอยสอน กล่าวตักเตือนดิฉัน โตขึ้นดิฉันก็จะกลายเป็นคนไม่ดี นิสัยแย่ และก็จะกลายเป็นคนที่ไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตในสังคมไปเลย เคยมีหลายครั้งที่ดิฉันไม่ชอบเวลาคุณพ่อและคุณแม่สอนฉัน เพราะฉันไม่เข้าใจว่าทำไมดิฉันต้องทำตามในเมื่อดิฉันคิดว่าสิ่งที่ดิฉันทำมันดีที่สุดแล้ว แต่พอโตขึ้นดิฉันก็ได้เรียนรู้และเข้าใจจากการใช้ชีวิตในสังคมรอบตัวฉัน ทำไมคุณพ่อและคุณแม่ถึงสอนฉันในเมื่อดิฉันคิดว่าสิ่งที่ดิฉันทำมันดีที่สุดแล้ว เข้าใจขึ้นมากเลย การเรียนรู้คอยสอนฉันควบคู่กับคำสอนของคุณพ่อและคุณแม่ เมื่อเวลาผ่านไป ยิ่งนานเท่าไหร่ยิ่งต้องเจอกับอะไรมากมาย ทั้งนั้นตอนเด็กๆเราก็ควรฟังและยอมเชื่อในสิ่งที่คุณพ่อและคุณแม่สอน หรือกล่าวตักเตือน เป็นผลดีสำหรับเรา และอนาคตอันยาวไกล ดิฉันเป็นคนร่างเริง สนุกสนาน เฟรนลี่ ชอบแกล้งเพื่อน ชอบรอยยิ้มผู้คนมันทำให้ดิฉันมีความสุข บางทีแคร์คนอื่นมากกว่าคนรอบตัวและตัวเอง เป็นคนใจอ่อนมากๆ หวั่นไหวง่าย ขี้สงสาร เป็นคนพูดมากในบางครั้ง ชอบไม่คิดก่อนพูด บางครั้งคำพูดของดิฉันก็ไปทำร้ายจิตใจคนอื่น มีโอกาสที่จะเป็นไฮเปอร์ เป็นที่พูดกับคนอื่นได้ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน ชอบคิดเลข ชอบนั่งทำคณิตศาสตร์ เพราะเวลาทำละเราทำมันได้ หาคำตอบได้มันรู้สึกโล่งและสบายใจ แม้บางครั้งก่อนการแก้โจทย์มันคิดเยอะ แต่พอได้คำตอบก็สบายไปเลย มันก็เหมือนกับการใช้ชีวิต ที่พอมีปัญหาเราก้อแก้ไขมัน แม้ในตอนแรกมันจะเครียด คิดหนัก แต่พอแก้ได้มันก้อรู้สึกโล่ง และสบายใจไปเลย ชอบเล่นกีฬาต่างๆ ถึงบางกีฬาดิฉันไม่เคยเล่น และเล่นไม่เป็นเลย ถ้าดิฉันอยากเล่น ฉันก็จะลองเล่น ฝึกเล่น ให้จนเล่นเป็น ค่อยๆทำความเข้าใจกับกีฬาประเภทนั้น เป็นคนมุ่งมั่นและจะทำให้สำเร็จเวลาจะทำอะไร จะตั้งใจ ขี้สงสัย มักจะมีคำถาม หรือสิ่งที่อยากรู้มาถามเพื่อนๆ พ่อแม่ คุณครู

ตอนที่ฉันอายุ 4 ขวบ ฉันได้ว่ายน้ำเป็นครั้งแรกที่โรงเรียนอนุบาลเปรมฤดี จังหวัดเชียงใหม่ ความรู้สึกตอนนั้น รู้สึกกลัวและสนุกไปพร้อมๆกัน ตั้งแต่ลงเล่นในตอนนั้นจนถึงตอนปัจจุบันนี้ทำให้ดิฉันชอบว่ายน้ำมาก พอโตขึ้นตอนที่ฉันอายุได้ 8 ปีในเวลานั้นได้เกิดเรื่องที่สุดในชีวิตของฉัน นั่นคือ คุณพ่อของฉันได้จากฉันไปด้วยโรคมะเร็งปอด พ่อของฉันจากฉันไปตอนที่ฉันเรียนอยู่ประถมศึกษาช่วงชั้นที่ 3 ที่โรงเรียนเชียงใหม่คริสเตียน จังหวัดเชียงใหม่ อำเภอเมือง พ่อของฉันเป็นจิตรกร(นักวาดรูปอิสระ) ทุกวันๆคุณพ่อจะวาดรูป ทำให้คุณพ่อได้ดมกลิ่นสี กลิ่นผู้คนเยอะแยะมากมาย สิ่งนั้นทำให้คุณพ่อป่วย ตอนนั้นฉันเศร้าใจมาก และต้องทำใจเป็นเวลานาน คุณแม่ของฉันได้ย้ายที่อยู่มาอยู่ที่บ้านเกิดของคุณแม่ พาทั้งฉันและพี่มาอยู่ด้วย บ้านเกิดของคุณแม่ก็คือที่นี่ ที่พะเยา อำเภอเชียงคำนี้ ตอนดิฉันมาครั้งแรก ความรู้สึกตอนนั้นมันแปลกๆ เพราะสังคม การใช้ชีวิต ช่างแตกต่างจากจังหวัดเชียงใหม่มาก ทั้งรถไม่ติด การซื้อของ เพื่อนๆ การใช้ภาษาาต่างกันมาก ดิฉันมาอยู่ที่เชียงคำนี้ได้ประมาณรวมๆ 6 ปีแล้ว ได้ย้ายเข้ามาศึกษาที่โรงเรียนปิยมิตรวิทยา อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา ในช่วงชั้นที่ 4 จนมาถึงปัจจุบันนี้ ตอนที่ดิฉันได้อยู่ช่วงชั้นที่ 5 ฉันได้เป็นนักฟุตบอลหญิงของโรงเรียน ได้ไปแข่งหลายๆที่ ฉันมีหน้าที่เป็นผู้เล่น และผู้รักษาประตู ฉันมีความสุขมากเลยตอนนั้นทั้งสนุกและได้เพื่อนใหม่ รวมถึงได้สร้างความสัมพันธ์กับรุ่นน้องอีกด้วย ได้เล่นถึงช่วงชั้นที่ 6 ก็ได้เลิกเล่นไปเลย เพราะต้องสนเรื่องการเรียน ดิฉันได้ศึกษาต่อที่โรงเรียนปิยมิตรมัธยมศึกษาช่วงชั้นที่ 1 ดิฉันได้พบเพื่อนใหม่ มีทั้งเพื่อนเก่าจากประถมด้วย เพื่อนใหม่ของฉันนิสัยดี น่ารัก และมีเหตุผล ทำให้ดิฉันรักพวกเขา แม้บางครั้งจะมีทะเลาะกันบ้างก็ตาม แต่พวกเราก็คืนดี ให้อภัยและเข้าใจกัน วิชาที่ดิฉันชอบก็คือ วิชาคณิตศาสตร์ ดิฉันชอบคิด ชอบเวลาแก้โจทย์ มันทั้งสนุก และฝึกทักษะเรา แต่ดิฉันก็มีชอบวิชาศิลปะอยู่บ้าง เพราะเวลาว่างดิฉันชอบวาดรูป เหมือนกับได้ระบายอารมณ์ความรู้สึกที่เรารู้สึก แต่ไม่ได้พูดออกมา คติประจำใจของดิฉันก็คือ “ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไร จงแก้ไข และเชื่อมั่นในตัวเราก็พอ” เวลาเกิดปัญหาอะไรดิฉันก็คิด บางครั้งก็คิดมาก พอได้คำตอบในการแก้ปัญหาแล้ว ดิฉันจะเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองคิดไว้ และนำไปแก้ปัญหา จะไม่ย่อท้อต่อสิ่งใด เวลาลงมือทำไรแล้วจะพยายามทำ ต้ังใจ และทำให้ถึงที่สุด นี้คือสิ่งที่ฉันเชื่อมั่นมาตลอด บางคนก็อาจจะใช้คติ การปฏิบัติ เหมือนกับของดิฉัน บางคนก็ไม่ เพราะชีวิตของคนเรามักมีอะไรที่ไม่ค่อยจะเหมือนกัน แต่สิ่งที่ดิฉันอยากให้ทุกคนรู้ คือ อนาคตของเราจะเป็นอย่างไรมันก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เราเดิน ที่เราเลือก จะดี จะร้ายก็ขึ้นอยู่กับตัวของเราเอง  ในชีวิตที่ผ่านมาของเรานี้ทุกคนได้ทำให้ถึงที่สุดแล้วหรือยัง ใช้เวลาให้คุ้มแล้วหรือยัง ปฏิบัติดีแล้วหรือยัง ถ้ายังก้อควรใช้เวลที่มีต่อจากนี้ให้คุ้มค่า มันยังไม่สายหรอกที่จะเริ่มต้นใหม่ ฉันมีความฝันที่ได้ช่วยเหลือผู้คนจากความทุกข์ ความเศร้า อยากให้มีแต่รอยยิ้ม สิ่งนั้นคือเครื่องเตือนใจอย่างหนึ่งของฉัน ให้ก้าวชีวิตต่อไปด้วยความสุข และความรัก ทั้งหมดนี้คือความทรงจำของดิฉันทั้งดี และร้าย ทั้งสุขและเศร้า จงมีความสุขกับสิ่งที่เราเลือก จงเชื่อมั่นในตัวเองและทุกอย่างจะดีขึ้นเองไปตามกาลเวลาของเรา

แม้วันเวลาจะเปลี่ยนแปลงไป เรื่องราวของฉันก็มีคุณค่าและมีความหมายกับฉันเสมอยิ่งกาลเวลาล่วงเลยไปยิ่งทำให้ข้าพเจ้ามีประสบการณ์ชีวิตไปตามหนทางข้างหน้าอย่างแน่วแน่ แข็งแกร่ง ต่อทุกอย่างยังเหมือนเป็นเครื่องเตือนใจให้ยิ่งก้าวเดินต่อไป ตามหนทางข้างหน้าอย่างตั้งใจ และแน่วแน่ ที่ผ่านมาอาจจะมีทั้งอุปสรรคและขวากหนาม แต่มันก็เป็นแบบทดสอบหนึ่งของหนทางแห่งความสำเร็จ ……ชีวิตคนเราก็เหมือนข้อสอบที่มีทั้งยากและง่ายมีทั้งตอบถูกทั้ง 2 ข้อและถูกทุกข้อ …..