ครั้งนี้ข้าพเจ้าเป็นคนอนาถา

คำนำ

หนังสือเสริมทักษะการอ่าน ภาษาไทย ชุด สามก๊ก
ตอน กวนอูไปรับราชการกับโจโฉ ชั้นมัธยมศึกษาปีท่ี 6 มี
เน้ือหามุ่งส่งเสริมให้นักเรียนได้ศึกษาวรรคดีเรื่องสามก๊ก ซ่ึง
ได้รับการยกย่องจากวรรณคดีสโมสรว่า เป็นยอดของความ
เรียงเร่ืองนิทาน มีท่ีมาจากพงศาวดารจีน ควรค่าแก่ศึกษา
เพื่อให้นักเรียนฝึกคิด วิเคราะห์ ตีความ แปลความ และขยาย
ความจากเรื่องท่ีอ่าน นักเรียนสามารถวิเคราะห์ วิจารณ์เรื่อง
ที่อ่านในทุก ๆ ด้าน อย่างมีเหตผุ ล รวมท้ังส่งเสริมให้นักเรียน
รู้จักนาความรู้ ข้อคิดจากเรื่อง ไปปรับใช้ในการดาเนิน
ชีวิตประจาวัน การนาเสนอเน้ือหาน้ีไดเ้ รยี บเรียงข้ึนมาใหม่ให้
นา่ สนใจ มีกิจกรรมและแบบฝึกหัดท่ีหลากหลาย เพื่อทดสอบ
ความรแู้ ละทบทวนบทเรียน

ผู้จัดทาหวังเป็นอย่างย่ิงว่าหนังสือเสริมทักษะการอ่าน
ภาษาไทย ชุด สามก๊ก ตอน กวนอูไปรับราชการกับโจโฉ
ช้ันมธั ยมศึกษาปที ี่ 6 จะมปี ระโยชน์ตอ่ ผทู้ ีไ่ ด้อา่ นเปน็ อย่างยง่ิ

จดั ทาโดย
นางสาวลักษิกา สทุ ธิวารี

สำรบญั

หนา้

ประวัติความเป็นมา...........................................................1
ตวั ละครในเร่ืองสามกก๊
ตอน กวนอูไปรบั ราชการกับโจโฉ......................................3
แนะนาตวั ละครหลัก..........................................................4
เน้อื เร่ืองย่อ........................................................................5
แผนทส่ี ามกก๊ .....................................................................8
สามก๊ก ตอน กวนอูไปรับราชการกับโจโฉ.........................9
คลังคาศัพท์สามกก๊ ..........................................................37
ศิลปะการประพันธ์..........................................................38
คณุ คา่ ด้านสงั คมจากสามก๊ก............................................41
ข้อคิดจากสามก๊ก............................................................44
กิจกรรมทา้ ยบท..............................................................45
แบบฝึกหัด ฝึกสมองประลองความร้.ู ..............................46
คณุ คือใครในสามกก๊ ทายนิสยั จากวันเกดิ .......................53
เฉลยแบบฝึกหดั ฝกึ สมองประลองความร้.ู ......................60

1

สามกก๊ ตอน กวนอไู ปรับราชการกบั โจโฉ

ประวัตคิ วามเป็นมา

ผแู้ ต่ง : มี 2 ทม่ี า
1. สามก๊กของตนั ซ่ิว
2. สามก๊กเอ้ยี นหงีของหลอกวา้ นจง(ล่อกวนตง)

ผแู้ ปล : เจ้าพระยาพระคลัง (หน)
ลักษณะคำประพันธ์ : เป็นวรรณคดีประเภทร้อยแก้ว ลักษณะ
ความเรียงเร่ืองนิทาน วรรณคดีสโมสรยกย่องว่า เรื่องสามก๊ก เป็น
ยอดของความเรียงเรื่องนิทาน มีท่มี าจากพงศาวดารจีน ซ่ึงนิยมเล่า
กนั อยา่ งแพร่หลายมากในประเทศจีน จนมีผกู้ ล่าวว่า “ถ้าใครไมร่ ู้จัก
เรอื่ งสามก๊ก ผูน้ ้นั หาใช่คนจนี ไม่”
จุดประสงค์ในกำรแต่ง : เพื่อให้ความรู้เก่ียวกับอุบายการเมืองและ
การสงคราม
ประวัติผู้แต่ง : เจ้าพระยาพระคลัง (หน) เกิดในสมัยกรุงศรีอยุธยา
ตอนปลาย ในแผ่นดินสมเด็จพระเจ้าบรมโกศ รับราชการเป็น
หลวงสรวิชิต ในสมัยสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี และเป็นเจ้าพระยา-
พระคลัง ในสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช
มีความสามารถด้านการประพันธ์ท้ังร้อยแก้วและร้อยกรอง ได้แก่

2

ราชาธิราช สามก๊ก ร่ายยาวมหาเวสสันดรชาดก (กัณฑ์กุมาร และ
กณั ฑ์มัทร)ี บทมโหรเี รือ่ งกากี ลิลติ เพชรมงกุฎ และอิเหนาคาาฉนั ท์
ที่มำของเร่ือง : สามกก๊ มเี นอื้ หาเกี่ยวกับการปกครองบา้ นเมือง และ
การชิงอานาจกันดว้ ยอุบายการเมืองและการทาศกึ สงคราม

สามก๊กฉบับจีน คือจดหมายเหตุเรื่องสามก๊ก เรียกกันว่า
สามก๊กจี่ ซึ่งตันซ่ิวเป็นผู้เรียบเรียงข้ึนในสมัยราชวงศ์จ้ินแบ่งเนื้อหา
ออกเป็น 3 เรื่องคือ จดหมายเหตุก๊กวุ่ย จดหมายเหตุก๊กจ๊ก
จดหมายเหตุก๊กง่อ ต่อมาผวนซงจือ เป็นขุนนางสมัยพระเจ้า
ซ้องบนุ๋ ตี๋ ได้เพิ่มเตมิ เหตุการณบ์ างตอนจากบันทกึ ของตัวซิ่ว และใน
สมัยตน้ ราชวงศ์เหม็ง หลอกวา้ นจง หรือลอ่ กวนตง ได้นาเนื้อหาจาก
จดหมายเหตุ สามก๊กของตันซิ่ว และผวยซงจือ มาประกอบกับ
จินตนาการของตน แต่งเติมให้เร่ืองสามก๊กสนุกสนานมากข้ึน โดย
ให้ชื่อว่า สามก๊กจี่ทงซกเอ้ียนหงี หมายความว่า สามก๊กสาหรับ
สามัญชน เรยี กสนั้ ๆวา่ สามก๊กเอย้ี นหงี

ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช
ทรงพระกรุณา โปรดเกล้าโปรดกระหม่อม ให้เจ้าพระยาพระคลัง
(หน) แปลเร่ืองสามก๊กเป็นภาษาไทย ซ่ึงเช่ือกันว่าคงจะแปล และ
เรียบเรียงจากฉบับภาษาจีน ชื่อ สามก๊กเอ้ียนหงีของหลอกว้านจง
มิใชจ่ ากสามกก๊ จี่ของตันซวิ่

3

ตัวละครในเรอ่ื ง สามก๊ก

ตอน กวนอไู ปรับราชการกบั โจโฉ

ก๊กวยุ่ กก๊ จก๊ ก๊กงอ่

โจโฉ เล่าปี่ ซุนกวน
โจผี กวนอู
ลโิ ป้ ขงเบง่
เทียหยก ม้าเทง้
กยุ แก ซนุ เขียน
ซุนฮก กาฮหู ยนิ
มอกาย บิฮหู ยนิ
เตียวเลย้ี ว เตยี วหุย
เคาทู อว้ นเส้ยี ว
ลเิ ตียน อ้วนถา
ซหิ ลง
งกั จน้ิ
แฮหัวต้นุ
แฮหวั เอย๋ี น
อิก๋มิ

4

แนะนาตวั ละครทส่ี าคญั

โจโฉ

ผนู้ าแหง่ วยุ่ ก๊ก มไี หวพรบิ ดี ชานาญพชิ ัยสงคราม

เลา่ ป่ี

ผู้นาแหง่ จก๊ กก๊ ใจคอกว้างขวาง สภุ าพ เยอื กเย็น
มีกวนอแู ละเตยี วหุยเปน็ พี่นอ้ งรว่ มสาบาน

กวนอู

มีใบหน้าสีแดงเป็นเอกลกั ษณ์ เช่ยี วชาญเร่อื ง
วทิ ยายุทธ มีความซื่อสตั ย์ กตญั ญู
มีเลา่ ป่ีและเตียวหยุ เป็นพ่ีน้องรว่ มสาบาน

เตยี วหยุ

มีนสิ ัยใจร้อนวู่วาม พละกาลงั มาก ดุดันยามสศู้ ึก
มีเลา่ ปแ่ี ละกวนอเู ปน็ พ่นี อ้ งรว่ มสาบาน

ม้าเซก็ เธาว์
เตียวเลี้ยว

มีวาทศิลป์เปน็ เลศิ

5

เนือ้ เรื่องย่อ

สามก๊ก เริ่มเรื่องตั้งแต่คร้ังที่ประเทศจีนแตกแยกออกเป็น
สามก๊ก ในสมัยพระเจ้าเลนเต้ข้ึนครองราชย์เม่ือปี พ.ศ. 711
เนื่องจากพระเจ้าเลนเต้นั้นปราศจากความสามารถ หลงเชื่อพวก
ขันทีในราชสานัก จนเป็นเหตุให้พวกขันทีกาเริบ การปกครอง
แผ่นดินจึงวิปริตผันแปร และเกิดโจรผู้ร้ายชุกชุม เมื่อพระเจ้าเลนเต้
ส้นิ พระชนม์ลง ราชบุตรองคใ์ หญ่ช่อื หองจูเปยี นได้รบั รัชทายาท นาง
โฮเฮามเหสีผู้เป็นชนนีผู้สาเร็จราชการแผ่นดิน เป็นเหตุให้บ้านเมือง
เกิดจลาจลขึ้น สามพ่ีน้องร่วมสาบาน เล่าปี่ กวนอู และเตียวหุย
พร้องด้วยตั๋งโต๊ะ เข้าปราบจลาจลได้สาเร็จ และยกหองจูเหียบราช
บุตรองค์เล็ก ข้ึนเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ทรงพระนามว่าพระเจ้าเห้ียน
เต้ เล่าปี่ถูกแต่งต้ังให้ไปปกครองเมืองอันห้อก้วน ซึ่งเป็นเมืองข้ึน
เล็กๆ โดยมีเตียวหุยและกวนอูติดตามไปด้วย ราษฎรในเมืองอัน
ห้อก้วนสรรเสริญเป็นอันมาก ต๋ังโต๊ะได้เป็นเซียนก๊ก สาเร็จราชการ
แผ่นดิน และทาการกบฏ พระเจ้าเห้ียนเต้เลยต้องทิ้งเมืองหลวง
หลบหนีไป พร้อมมีรับส่ังให้หาโจโฉ โจโฉน้ันเป็นคนฉลาด แต่มกั ทา
การตามอาเภอใจ ทาให้พระเจ้าเหี้ยนเต้คับแค้นใจ จนต้องขอให้ผู้ท่ี
มีความจงรักภักดีช่วยกาจัดโจโฉ หัวเมืองท่ีมีกาลังและมิได้เป็น

6

พรรคพวกของโจโฉก็ถือว่าโจโฉเป็นศัตรูของพระเจ้าแผ่นดิน เวลา
โจโฉมีท้องตราอ้างรับส่ังพระเจ้าเหี้ยนเต้ออกไปถึงหัวเมืองที่เป็น
ข้าศึก หัวเมืองเหล่าน้ันก็เคารพนอบน้อมต่อท้องตราทาให้โจโฉน้ัน
ยังมชี ัยชนะปราบหัวเมืองได้มาก โจโฉตอ้ งการปราบปรามเลา่ ป่ซี ่ึงมี
อานาจอยู่ทางตอนเหนือ เล่าป่ีพยายามเอาชนะโจโฉแต่ก็ไม่สาเร็จ
จนกระท่ังได้ขงเบ้งมาเป็นท่ีปรึกษา ประจวบกับได้ซุนกวนผู้มี
อานาจทางทิศตะวันออกมาเป็นพันธมิตร ทาให้สามารถต่อสู้กับ
กองทัพโจโฉจนได้รับชัยชนะ ต่อมาเล่าปี่และซุนกวนเกิดบาดหมาง
กัน ส่งผลให้เกิดการรบราเป็นสามฝ่าย แตกแยกเป็นสามก๊ก คือ
วุ่ยก๊กของฝ่ายโจโฉ จ๊กก๊กของฝ่ายเล่าปี่ และง่อก๊กของฝ่ายซุนกวน
แต่ละก๊กต่างรบราแย่งชิงความเป็นใหญ่ยาวนานกว่า 60 ปีถึงจะ
รวมแผน่ ดนิ ทง้ั สามกก๊ ไว้เปน็ หนง่ึ เดยี วไดส้ าเร็จ

สามก๊ก ตอน กวนอูไปรับราชการกับโจโฉ ท่ีนามาให้ศึกษานี้
มีความเป็นมากล่าวถึงตอนที โจโฉยกกองทัพมาตีเมืองซีจ๋ิวของเล่า
ป่ีได้ ก็ยกทัพมาตีเมืองแห้ฝือของกวนอู ซึ่งขณะนั้นกวนอูอยู่รักษา
เมืองและดูแลภรรยาทั้งสองของเล่าปี่ โจโฉต้องการให้กวนอูมาอยู่
รับราชการด้วยจึงหาหนทางให้กวนอูออกจากเมือง จากน้ันจึงใช้
กองกาลังทหารล้อทกวนอูไว้ แล้วให้เตียวเลี้ยวทหารเอกใช้

7

ความคนุ้ เคยครั้งที่กวนอูเคยชว่ ยชีวิตไว้ เจรจาเกล้ยี กล่อม แต่กวนอู
ก็ไม่ยอมเพราะมีใจซ่ือสัตย์ภักดีต่อเล่าป่ีเป็นที่สุด เตียวเล้ียวจึงใช้
ปัญญาเจรจาด้วยการยกโทษสามประการหากกวนอูยังขัดขืนจะไม่
ไปอยกู่ บั โจโฉ กวนอถู ึงยอมแต่กม็ เี งื่อนไขแลกเปล่ียนสามข้อ คอื ขอ
เป็นขา้ รับใชพ้ ระเจ้าเห้ียนเตไ้ ม่ใชร่ บั ใช้โจโฉ ขอเบ้ียหวดั ของเลา่ ปี่ให้
ภรรยาท้ังสองของเล่าป่ี และขอไปหาเล่าป่ีทันทีท่ีทราบว่าอยู่ที่ใด
แมโ้ จโฉจะไม่พอใจเงอื่ นไขของกวนอนู กั แต่ก็ยนิ ยอม เพราะคดิ ว่าวัน
หนึ่งกวนอูจะต้องเปลี่ยนใจมาภักดีต่อตน

โจโฉพยายามดูแลเลี้ยงดูกวนอูและภรรยาของเล่าปี่อย่าง
สขุ สบาย แตก่ วนอกู ็มไิ ด้หลงใหลกับความสุขท่ีโจโฉจัดสรรให้ กวนอู
ยงั คงมีความซื่อสัตยอ์ ย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนโจโฉนึกน้อยใจแต่
ก็เชื่อว่าคนกตัญญูอย่างกวนอูจะต้องอยู่ตอบแทนคุณของตนก่อนท่ี
จะคิดหนีไปไหนแนน่ อน

8

แผนทส่ี ามก๊ก ตอนกวนอไู ปรบั ราชการกบั โจโฉ

1. โจโฉตเี มืองซจี ๋วิ ของเลา่ ปีไ่ ดส้ าเร็จ
2. เลา่ ปลี่ ี้ภยั ไปเมอื งกิจ๋วิ ของอว้ นเสีย้ ว
3. โจโฉตีเมืองแหฝ้ ือของกวนอูไดส้ าเรจ็ แล้วสง่ เตยี วหุย

ไปเกลีย้ กล่อมกวนอูให้เป็นทหารของตน
4. กวนอูยอมรับขอ้ เสนอและมาอยูก่ บั โจโฉ

9

สามกก๊ ตอน กวนอไู ปรบั ราชการกบั โจโฉ

โจโฉจึงออกจากพระราชวังกลับมาบ้านแล้วปรึกษาเทียหยก
ว่า ตังสินพวกห้าคนซ่ึงคิดร้ายเรานั้นก็ฆ่าเสียแล้ว ยังแต่เล่าป่ีกับม้า
เท้ง เราจะคิดประการใดจึงจะได้ตัวมาฆ่าเสีย เทียหยกจึงว่า ม้าเท้ง
ไปอยเู่ มืองเสเหลยี งน้ันมีทหารเป็นอันมาก ถ้าท่านจะยกกองทพั ไปตี
เอา บัดนี้เราก็เป็นกังวลอยู่ ขอให้ท่านเร่งแต่งผู้มีสติปัญญาไปเกล้ีย
กล่อมหาตัวม้าเท้งกลับมา อย่าให้ม้าเท้งรู้ว่าท่านจับตังสินกับพวก
เพื่อนฆ่าเสีย ข้าพเจ้าเห็นว่าม้าเท้งไม่แจ้งเนื้อความท้ังนี้ก็จะเข้ามา
จึงจับฆ่าเสียก็จะได้โดยง่าย อันเล่าป่ีนั้นไปอยู่เมืองซีจิ๋ว ซ่องสุม
ทหารจะคอยรับกองทัพท่าน บัดน้ีทหารอ้วนเสี้ยวกับทหารเราก็ยัง
ต้ังรอกันอยู่ ณ ตาบลกัวต๋อ เห็นเล่าปี่จะให้มีหนังสือไปคิดกับอ้วน
เส้ียวเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ถ้าท่านยกทัพไปรบเล่าปี่ ดีร้ายอ้วน
เส้ียวจะยกมาตีเมืองฮูโต๋เป็นมั่นคง ผู้ใดซ่ึงจะต้านทานอ้วนเส้ียวได้
น้ันขัดสน โจโฉจึงตอบว่า เล่าปี่น้ันเป็นคนมีสติปัญญา ถ้าละไว้ช้าก็
จะมีกาลังมากข้ึน อุปมาเหมือนลูกนกอันขนปีก ยังขึ้นไม่พร้อม แม้
เราจะน่ิงไว้ให้อยู่ในรังฉะน้ี ถ้าขนข้ึนพร้อมแล้วบินไปทางไกลได้ ซึ่ง
จะจับตัวน้ันเห็นจะได้ความขัดสน อ้วนเสี้ยวน้ันมีทหารมากก็จริง
แตส่ ติปญั ญานอ้ ย ถงึ คดิ ประการใดเรากไ็ ม่กลวั

10

ขณะน้ันพอกุยแกเข้ามา โจโฉจึงปรึกษาว่า เราจะยกกองทัพ
ไปรบเลา่ ป่ี ณ เมืองซีจ๋วิ ฝ่ายทศิ ตะวันออก แต่คิดเกรงอยู่ขา้ งฝ่ายทิศ
เหนือ เกลือกอ้วนเสี้ยวรู้ จะยกทัพมาโจมตีเอาเมืองฮูโต๋ได้ ท่าน
คิดเห็นประการใด กุยแกจึงว่า อันความคิดอ้วนเส้ียวน้ัน ถ้าจะทา
การส่ิงใดก็รวดเร็ว จะใช้ผู้ใดอ้วนเส้ียวมักคิดสงสัยมิวางใจ ประการ
หน่ึงทหารท้ังปวงก็แก่งแย่งกนั ถึงจะยกมาตีเมืองฮูโต๋ ก็เห็นจะไมส่ ม
ความคดิ อันเล่าปี่นน้ั ก็พึ่งได้กลบั ไปอยู่เมืองซจี ว๋ิ แล้วทหารของเราก็
ติดไปด้วย ซึ่งจะคิดการศึกไปน้ัน เห็นทหารท้ังปวงยังไม่พร้อมเป็น
ใจเดียวกัน คร้ันจะนิ่งไว้ทหารก็จะเป็นใจประนอมกันเข้า ขอเร่งยก
กองทัพไปตีเมืองซีจ๋ิวเสียก่อน โจโฉได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี จึง
ตอบกุยแกว่า ซึ่งเราถามนี้แกล้งจะดูความคิดท่าน ท่านว่ามาก็
เหมือนน้าใจเราคิด แล้วโจโฉก็เกณฑ์ทหารได้ประมาณย่ีสิบหม่ืนยก
ออกจากเมอื งฮูโต๋

ฝ่ายม้าใช้รู้ว่าโจโฉยกมา จึงรีบไปเมืองซีจ๋ิวบอกเน้ือความ
แก่ซุนเขียนว่า บัดน้ีกองทัพโจโฉยกมา ซุนเขียนแจ้งดังนั้นก็ไปบอก
แก่กวนอู ณ เมืองแห้ฝือ ตามคาม้าใช้ แล้วว่าให้จัดแจงทหารไว้ให้
พร้อม แลซุนเขียนก็ไปเมืองเสียวพ่าย บอกเนื้อความแก่เล่าปี่ เล่าปี่
แจ้งดังน้ันจึงว่า เราจะให้มีหนังสือไปถึงอ้วนเสี้ยวอีก ให้ยกทัพมา

11

ชว่ ย จึงจะต้านโจโฉได้ เล่าป่ีกแ็ ต่งหนังสือไปให้อ้วนเส้ียว ซุนเขยี นก็
รบั เอาหนังสือไปถงึ เมอื งกิจ๋ิว จงึ เขา้ ไปหาเตียนห้อง เล่าเนื้อความให้
ฟังทุกประการ แล้วว่าท่านจงช่วยพาเข้าไปหาอ้วนเส้ียว เตียนห้อง
ได้ฟังดังนั้นก็พาซุนเขียนเข้าไปถึงอ้วนเสี้ยว ซุนเขียนคานับแล้วส่ง
หนังสือให้ อ้วนเส้ียวอ่านแจ้งแล้วมิได้ตอบประการใด แกล้งทาเป็น
ทุกข์

เตียนห้องเห็นหน้าอ้วนเส้ียวน้ันเศร้าหมองจึงถามว่า วันน้ี
ข้าพเจ้าเห็นท่านไม่สบายน้ันมีวิตกสิ่งใดหรือ อ้วนเสี้ยวจึงบอกว่า
เราน้ีใกล้จะตายอยู่แล้วจึงไม่มีความสบาย เตียนห้องจึงว่า เหตุใด
ท่านเจรจาเป็นความอัปมงคล อ้วนเส้ียวจึงว่า ชีวิตเราจะตายวันน้ี
พรุ่งนีก้ ้ไม่รู้ เราวิตกถึงบุตรห้าคน เหน็ ว่าบุตรสุดท้องน้ันมีสติปัญญา
อยู่บา้ ง แต่อายยุ ังเด็กนัก บัดน้ีก็ป่วยหนักอยู่ เราจงึ ไมม่ ีควาสบายจึง
คิดการส่ิงใดมิได้ เตียนห้องจึงตอบว่า คนทั้งปวงก็ลือชาปรากฏว่า
ท่านเป็นใหญ่อยู่ในหัวเมืองฝ่ายเหนือ เหตุใดท่านมาคิดย่อท้อ จะ
มาตีตัวตายก่อนไข้น้ันไม่ควร บัดนี้โจโฉก็ยกกองทัพไปตีเมืองซีจ๋ิว
เมอื งฮโู ต๋น้ันหามผี ใู้ ดอยรู่ ักษาไม่ เลา่ ปีก่ ็ให้หนังสอื มาขอกองทัพทา่ น
ไปช่วย ถ้าท่านยกกองทัพไปโจมตีเมืองฮูโต่ครั้งน้ี เห็นจะได้โดยง่าย
อ้วนเสย้ี วจึงตอบว่า เรากแ็ จง้ อยู่ว่าคร้ังนี้ได้ทที าการศกึ แต่ใจเรานั้น

12

เป็นห่วงอยู่ถึงบุตร ถ้าบุตรเป็นอันตราย ข้างหลังชีวิตเราก็จะตาย
ด้วย ประกาหน่ึงมาตรว่าจะยกไปก็ไม่มีชัยชนะ ด้วยเหตุไม่สบาย
แล้วสั่งซุนเขียนว่า ครั้งน้ีเราไม่ยกไปแล้ว จงไปบอกเล่าปี่เถิด ถ้าอับ
จนเข้าก็ให้มาหาเรา เราจะช่วยทานบุ ารงุ มใิ ห้ขัดสน

เตียนห้องได้ยินอ้วนเส้ียวว่าดังนั้นก็โกรธจึงว่า เสียดายคร้ัง
นไี้ ด้ทีอยู่แล้ว ควรหรือมาคิดเป็นห่วงดว้ ยลูกเล็กเด็กน้อย เตียนห้อง
ทอดใจใหญ่เดินกระทืบเท้าออกไป ซุนเขียนก็ลาอ้วนเสี้ยวไปเมือง
เสียวพ่ายแจ้งเน้ือความแก่เล่าปี่ตามคาอ้วนเส้ียวว่า เล่าปี่ได้ฟัง
ดังน้ันก็ตกใจจึงปรึกษาซุนเขียนว่า โจโฉยกทัพมาคร้ังนี้ เราคิดอ่าน
รบพ่งุ ป้องกนั ประการใด

เตียวหุยจึงว่าแกเ่ ลา่ ปว่ี ่า อนั ทพั โจโฉยกมาคร้ังน้ี ถ้าจะละให้
ต้ังลงได้ก็จะมีกาลังทาการศึกคิดร้ายแก่เรา บัดน้ีกองทัพโจโฉก็ยก
มาใกล้เมืองเราแล้ว เวลาค่าวันน้ีข้าพเจ้าจะอาสาคุมทหารยก
ออกไปโจมตีกองทัพโจโฉ อย่าให้ต้ังม่ันลงได้ เห็นโจโฉจะเสียทีเป็น
มัน่ คง เล่าปี่ได้ฟังดังน้ันจึงว่า น้องเราแต่ก่อนมาเห็นว่าไม่มคี วามคิด
มีแต่ฝีมือรบพุ่งกล้าหาญ เราพ่ึงได้เห็นความคิดน้องเราทากลอุบาย
จับเล่าต้ายได้คร้ังหน่ึง มาคร้ังนี้จะยกออกโจมตีกองทัพโจโฉมิให้ต้ัง

13

มัน่ ลงได้นั้นต้องใจเรานกั แลว้ เล่าป่ีก็ได้เกณฑ์ทหารเตรียมไว้สาหรับ
เลา่ ปกี่ องหนง่ึ จัดทหารใหเ้ ตยี วหุยกองหนงึ่

ฝา่ ยโจโฉยกกองทพั มาใกลจ้ ะถึงเมืองเสียวพา่ ย พอเกิดลม
พายุใหญ่พัดหนัก ธงชัยซึ่งปักมาบนเกวียนน้ันหักทับลง โจโฉเห็น
วิปริตดังน้ันก็ให้หยุดทหารต้ังค่ายม่ันไว้ แล้วถามท่ีปรึกษาว่า ซึ่งลม
พายุพัดมาถูกธงชยั หกั ทบลงมานั้นเปน็ ลมตะวันออก เวลาค่านดี้ ีรา้ ย
เล่าปี่จะยกออกมาปล้นค่ายเราเป็นมั่นคง พอมอกายเข้ามาว่าแก่โจ
โฉว่า ลมตะวันออกพัดมาถูกธงชัยหักนั้น ข้าพเจ้าเห็นว่ากลางคืนน้ี
จะมผี ูม้ าปลน้ ค่าย

โจโฉไดฟ้ ังซุนฮกกับมอกายว่าต้องคากันดังน้นั จึงว่า ซึ่งเกิด
ลมมาท้ังนี้หากเทพดาสาแดงเหตุให้รู้เพราะบุญของเรา โจโฉจึงให้
แบ่งทหารเป็นสิบเอ็ดกอง กองหนึ่งให้อยู่รักษาค่าย แปดกองน้ันให้
นายทหารเอกคุมทหารเลวยกแยกออกไปซุ่มอยู่นอกค่ายท้ังแปดทิศ
ถ้าเห็นกองทัพผู้ใดยกมาปล้นค่าย ก็ให้ทหารท้ังแปดกองตีระนาบ
ล้อมเข้ามา สองกองนั้นให้แยกกันไปต้ังสกัดอยู่ปากทางเมืองซีจิ๋ว
กองหนง่ึ เมืองแหฝ้ อื กองหนงึ่

ครั้นเวลาสองยาม เล่าปี่กับเตียวหุยก็คุมทหารออกมา
จากเมืองเสียวพ่าย เตยี วหุยนั้นคดิ กาเริบว่า ครั้งกอ่ นทากลอุบายจับ

14

เล่าต้ายได้ ครั้งน้ีเล่าป่ีก็สรรเสริญความคิดเป็นอันมาก เตียวหุยจึงขี่
ม้าคุมทหารเป็นกองหน้า ยกเข้าไปตีปล้นค่ายโจโฉ เตียวหุยเห็นคน
ในค่ายนั้นน้อย แล้วได้ยินเสียงทหารภายนอกโห่ร้องอื้ออึง ท้ังคบ
เพลิงก้สว่างข้ึนเป็นอันมาก จึงคิดว่าดีร้ายโจโฉจะคิดกลอุบาย ก็พา
ทหารกลบั ออกหาเล่าป่ี

พอพบเตียวเลี้ยว เคาทู อิก๋ิม ลิเตียน ซิหลง งักจิ้น แฮ
หัวตุ้น แฮหัวเอ๋ียน คุมทหารตีระนาบล้มเข้ามาทั้งแปดทิศ ได้รบพุ่ง
ฆ่าฟันกันเป็นสามารถ แลทหารซ่ึงเตียวหุยคุมมาน้ัน เป็นทหารเดิม
ของโจโฉก็แตกเข้าหานายทหารท้ังแปดกองนั้น ยังเหลือทหารซ่ึง
สนิทอยู่ประมาณสิบเศษ เตียวหยุ รบพุ่งป้องกันเป็นสามารถ แล้วพา
ทหารส่ีสิบเศษนนั้ รบฝ่าออกมาได้ จงึ คดิ แต่ในใจว่า ครัน้ จะไปหาเล่า
ป่ีแลไปเมืองซีจ๋ิว เมืองแห้ฝือบัดน้ีก็ไม่ได้ เห็นทหารโจโฉจะไปต้ัง
สกดั อยู่ปากทาง จงึ พาทหารทัง้ ปวงหนขี ึ้นไปอยู่บนเขาบอง เอยี๋ งสนั

ฝ่ายเลา่ ปีน่ ้นั ขมี่ ้าคมุ ทหารยกหนุนเตียวหุยเข้าไป คร้ันไดย้ ิน
เสียงทหารโห่ร้องอื้ออึงล้อมค่ายโจโฉเข้ามา เล่าป่ีจึงคิดว่าเตียวหุย
เข้าไปปล้นค่ายนั้น ดีร้ายจะเสียทีแก่โจโฉ พอแลเห็นแฮหัวตุ้นคุม
ทหารเข้ามาตดั เอาทหารเล่าป่ไี ปได้ประมาณก่ึงหน่งึ เล่าป่เี ห็นดังน้ัน
ก็โกรธ จึงขับม้าเข้ารบด้วยแฮหัวตุ้น พอแฮหัวเอี๋ยนคุมทหารตี

15

ระนาบเข้ามา เลา่ ปีก่ ข็ บั มา้ รบพุ่งปอ้ งกนั เป็นสามารถ ทหารเล่าปี่ล้ม
ตายบ้างง เข้าหาโจโฉบ้าง เหลือทหารซึ่งสนิทอยู่ประมาณสามสิบ
เศษ เล่าปีจ่ ึงพาทหารรบฝ่าออกมาจะกลบั ไปเมอื งเสียวพา่ ย แลเห็น
แสงเพลิงในเมืองสว่างขึ้น เล่าป่ีจึงคิดว่าทหารโจเข้าตีเอาเมืองได้
แล้ว จึงขับม้าพาทหารหนีไปถึงปากทางเมืองซีจ๋ิวแลเมืองแห้ฝือ
เห็นทหารโจโฉตงั้ สกดั อยู่ท้ังสองทางเป็นอันมาก จึงคิดว่าครง้ั นี้โจโฉ
ยกมาทาการใหญ่หลง เรากับเตียวหุยต่างคนต่างแยกไป แลกวนอู
ซ่ึงอยู่รักษาครอบครัวในเมืองแห้ฝือน้ัน ก็ยังไม่ได้รู้เหตุดีแลร้าย ซ่ึง
อว้ นเสยี้ วสั่งมาแกซ่ นุ เขียนวา่ ขัดสนประการใดก็ใหไ้ ปหาเถิดจะชว่ ย
ธุระนั้น คร้ังน้ีจาจะไปอาศัยอ้วนเส้ียวอยู่ก่อน จึงจะได้คิดการต่อไป
แล้วเล่าปี่ก็พาทหารรีบหนีไปทางเมืองกิจิ๋ว พอพบลิเตียนคุมทหาร
สกัดทางอยู่ เล่าป่ีตกใจมิได้คิดอ่านสู้รบประการใด จึงท้ิงทหาร
สามสิบเศษเสีย ขับม้าหนีเอาตัวรอด ลิเตียนนน้ั จับเอาทหารเล่าป่ีไว้
ไดส้ ้ิน

ขณะเม่ือเล่าปี่ควบม้าหนีไปนั้น ทั้งกลางวันกลางคืนได้
ทางประมาณห้าพันเส้น คร้ันถงึ เมืองเชียงจ๋ิวจึงบอกแก่นายประตูว่า
เราจะเข้าไปหาอ้วนถาเจ้าเมืองซ่ึงเป็นบุตรอ้วนเยว นายประตูก็เอา
เนื้อความเข้าไปบอกแกอ่ ้วนถา อ้วนถามีความยนิ ดี จงึ ออกมาคานับ

16

รับเล่าปีเ่ ข้าไป เลา่ ป่จี ึงเล่าเนือ้ ความแต่หลังให้อว้ นถาฟังทุกประการ
แล้วว่าเราจะไปอาศัยอยู่กับอ้วนเสี้ยวผู้เป็นบิดาท่าน จะได้คิดอ่าน
กาจัดโจโฉเสยี

อ้วนถาได้ฟังดังน้ันก็มีความสงสารเป็นอันมาก ก็ให้แต่งโต๊ะ
เล้ียง แล้วจัดแจงท่ีอยู่ให้เล่าปี่อาศัย จึงแต่งหนังสือบอกไปถึงบิดา
ตามคาเล่าปี่ให้ม้าใช้ถือไปก่อน แล้วให้ทหารป้องกันรักษาเล่าป่ีไป
ภายหลัง มา้ ใช้มาถงึ เมอื งกิจ๋ิว ก็เอาหนังสือน้ันเข้าไปให้แก่อ้วนเสย้ี ว
อ้วนเสีย้ วแจงเน้ือความก็มีความยินดี จึงพาทหารออกมาคอยรับเล่า
ป่ีอยู่นอกเมือง ครั้งเห็นเล่าปี่มาถึง อ้วนเส้ียวจึงไปจูงเอามือเล่าป่ี
ถ้อยทีถ้อยคานับกันแล้วพาเล่าป่ีเข้ามาในเมือง อ้วนเสี้ยวจึงว่าแก่
เล่าปี่ว่า ท่านให้ซุนเขียนมาขอกองทัพนั้น บุตรเราป่วยหนักอยู่ จึง
มิได้ยกไปช่วยท่าน ท่านอย่าน้อยใจแก่เราเลย เรามีความวิตกอยู่
มไิ ด้ขาด บดั นีท้ า่ นเสียเมอื งไปแกโ่ จโฉ แต่ตวั ทา่ นไดม้ าเห็นหนา้ กนั น้ี
เรามคี วามยินดนี กั

เล่าป่ีจึงว่า ครั้งนี้ข้าพเจ้าเป็นคนอนาถา ซ่ึงท่านนับถือน้ีคุณ
หาที่สุดไม่ แต่ก่อนน้ันข้าพเจ้าก็แจ้งอยู่ว่า น้าใจท่านกว้างอารี เลี้ยง
ทหารมิได้อนาทร ข้าพเจ้าก็คิดอยู่ว่าจะมาพึ่งอยู่ให้ท่านใช้ จะได้
ช่วยกันกาจัดโจโฉเสีย บัดนี้เสียทีแก่โจโฉมาแต่ตัว แต่น้องข้าพเจ้า

17

ทั้งสองกับครอบครัวยังไม่รู้ว่าเป็นตายประการใด ซ่ึงข้าพเจ้ามาหา
ท่านแต่ผู้เดียวนี้ มีความอัปยศแก่คนทั้งปวงเป็นอันมาก ครั้งนี้
ข้าพเจ้าจะขอกินน้าสบถอยู่ทาการด้วยท่านกวา่ จะสาเร็จ อ้วนเส้ียว
ได้ฟังดงั นน้ั ก็มคี วามยนิ ดี จึงจดั แจงเครือ่ งอุปโภคแลเครือ่ งบรโิ ภคให้
เป็นอันมาก ทานบุ ารงุ เลา่ ปี่ไว้ในเมืองกจิ ๋ิว
ฝ่ายโจโฉในเวลากลางคืนน้ัน คุมทหารเข้าตีเอาเมืองเสียวพ่ายได้
แลยกกองทัพไปตเี มืองซีจิ๋ว แบบิต็ก บิฮอง กนั หยง ซึ่งเล่าป่ีให้รกั ษา
เมือง จึงคิดกันว่า ทัพโจโฉยกมาคร้ังน้ีใหญ่หลวงนัก เห็นเราจะต้าน
ทางมิได้ ก็พากันหนีออกจากเมือง แต่ตันเต๋งเห็นจวนตัว จึงเปิด
ประตูเมืองออกไปรับโจโฉให้เป็นความชอบไว้ โจโฉเห็นดังนั้นก็ที
ความยินดียกทหารเข้าไป จึงกาชับทหารมิให้ทาอันตรายแก่
ชาวเมือง แล้วปรึกษาแก่ทหารท้ังปวงว่า เราจะยกทัพไปตีเอาเมือง
แหฝ้ อื ทา่ นท้ังปวงเหน็ ประการใด

ซุนฮกจึงว่า ข้าพเจ้ารู้กิตติศัพท์ว่า เล่าป่ีให้กวนอูรักษา
ครอบครัวอยู่เมืองแห้ฝือ ซึ่งท่านจะยกกองทัพไปตนี ั้นควรนัก ถ้าละ
ไว้อ้วนเส้ียวก็จะยกมาพาครอบครัวเล่าปี่ไป โจโฉจึงตอบว่า อันกวน
อูน้ันมีฝีมือกล้าหาญชานาญในการทาสงคราม เราจะใคร่ได้ตัวมา
เลี้ยงเป็นทหาร เราจะแต่งคนให้ไปเกลี้ยกล่อมกวนอูจึงจะได้ กุยแก

18

จึงว่า อันน้าใจกวนอูน้ันซื่อสัตย์ต่อเล่าป่ีนัก ซ่ึงจะให้คนไปเกล้ีย
กล่อมเห็นกวนอูจะมิลงใจด้วย แลผู้ใดซึ่งจะไปเกล้ีกล่อมนั้นกวนอูก็
คงจะฆ่าเสีย

เตียวเลี้ยวจึงว่า ข้าพเจ้ากับกวนอูได้รู้จักกันมา คร้ังนี้
ขา้ พเจ้าจะขออาสาไปเกลี้ยกล่อมกวนอใู ห้ได้ เทียหยกจงึ ว่า ซ่งึ เตยี ว
เลยี้ วจะรับอาสาไปเกล้ียกลอ่ มกวนอูนั้น เหน็ กวนอจู ะไม่มา ขา้ พเจ้า
จะขออาสาลอ่ ลวงให้กวนอูออกจากเมืองแห้ฝือแล้ว ถ้าเหน็ ว่ากวนอู
สิ้นความคิดลงเมื่อใด จึงให้เตียวเลี้ยวไปเกล้ียกล่อมเห็นจะได้
โดยงา่ ย

โจโฉจึงถามเทียหยกว่า ท่านคิดจะล่อลวงประการใด เทีย
หยกจึงว่า ท่านจับทหารเล่าปี่ไว้ได้เป็นอันมาก จงให้บาเหน็จรางวัล
ให้ถึงขนาด แล้วส่ังให้ทาตามคาเรา จึงปล่อยเข้าไปในเมืองให้บอก
ว่าหนีออกมาได้ ถ้าเราจะทาการก็ให้เป็นไส้ศึกอยู่ในเมือง แล้วให้
แต่งทหารไปรบล่อถ้ากวนอูไล่ออกมานอกเมืองแล้ว จึงให้ทหารซ่ึง
ซุ่มอยู่ม้ังสองข้างล้อมไว้ จึงแต่งให้ผู้มสี ติปัญญาไปเกล้ียกล่อมกวนอู
เห็นจะได้โดยง่าย โจโฉเห็นชอบด้วย จึงให้เอาทหารเล่าป่ีซ่ึงจับไว้
นั้นประมาณสี่สิบคน แล้วให้บาเหน็จรางวัลเป็นอันมาก จึส่ัง
เน้ือความตามคาเทียหยกว่าทุกประการ ทหารท้ังปวงก็เข้าไปหา

19

กวนอูในเมืองแห้ฝือ แล้วบอกว่า ข้าพเจ้าหนีโจโฉมาได้ กวนอูได้ฟัง
ดงั นัน้ ก็มิได้มีความสงสยั จึงเอาไวใ้ ช้สอยอยู่

ครั้นเวลาสามยาม โจโฉจึงให้แฮหัวตุ้นคุมทหารห้าพันเป็น
กองซุ่ม แล้วสั่งซิหลงกับเคาทูว่าถ้ากวนอูไล่แฮหัวตุ้นออกมาก็ให้ยก
ทหารตงั้ สกัดไว้คอยรบปอ้ งกันอย่าใหก้ วนอเู ป็นอันตราย นายทหาร
ท้ังสามก็ยกไปเมืองแห้ฝือ โจโฉก็คุมทหารยกตามไปตั้งอยู่แต่ไกล
แฮหัวตุ้นคมุ ทหารมาตั้งอยใู่ กลเ้ ชงิ กาแพงเมอื งแห้ฝือ

ฝ่ายกวนอูเห็นกองทัพมาต้ังประชิดอยู่ดังนั้นก็มิได้ยกออก
รบพุ่ง ให้ทหารขึ้นรักษาหน้าที่ไว้ม่ันคง แฮหัวตุ้นมิได้เห็นกวนอู
ออกมารบ จึงให้ทหารเลวร้องต่อล้อด่ากวนอูเป็นข้อหยาบช้า กวนอู
ได้ยินดังนั้นก็โกรธ จึงคุมทหารสามพันเปิดประตูเมืองออกมารบแฮ
หัวตุ้นได้สิบเพลง แฮหัวตุ้นก็แกล้งชักม้าหนี กวนอูมิได้รู้กลอุบายก็
ขับม้าไล่ไปทางไกลเมืองประมาณสองร้อยเส้น กวนอูได้คิดข้ึนมา
กลัววา่ ทหารโจโฉจะยกเข้าทาร้ายเมืองแห้ฝอื จึงพาทหารกลบั มา

พอได้ยินเสียงประทัด แล้วแลเห็นเคาทูกับซิหลงคุมทหาร
ออกมารบสกัดไว้ท้ังซ้ายขวา กวนอูก็ขับม้าเข้ารบพุ่งเป็นสามารถ
ซิหลง เคาทูก็รับรองป้องกันอยู่ กวนอูจะกลับเข้าไปในเมือง พอพบ

20

แฮหัวตุ้นคุมทหารมาอ้อมสกัดไว้ ซิหลงกับเคาทกู ็รบตีระนาบเข้ามา
กวนอูนัน้ ป้องกันลูกเกาทณั ฑ์ไว้เป็นสามารถ จะกลับเข้าเมืองก็ไม่ได้
จะหลีกไปทางซ้ายขวาทหารก็หนุนหนาเข้ามา แต่รบป้องกันอยู่น้ัน
จนใกล้พลบค่า กวนอูอิดโรยกาลังลง จึงคุมทหารหนีไปถึงเนินเขา
แห่งหน่ึง ก็ข้ึนหยุดพักอยู่บนเขานั้น แฮหัวตุ้น ซิงหลง เคาทูเห็น
ดังน้ันกค็ มุ ทหารเขา้ ล้อมเชิงเขาไว้

ฝ่ายทหารเล่าป่ีซึ่งเข้าไปหากวนอูนั้น ครั้นเวลาพลบค่ามิได้
เห็นกวนอูกลับเข้าเมือง ก็ชวนกันเปิดประตูเมืองออกมาหวังจะ
รบั โจโฉ ม้าใช้เห็นดังน้ันก็เอาเน้ือความมาบอกแก่โจโฉ โจโฉมีความ
ยินดีก็คุมทหารเข้าเมืองแห้ฝือ แล้วให้เอาเพลิงเผาเมืองขึ้น หวังจะ.
ให้กวนอู่เสียน้าใจ จึงส่ังให้ทหารรักษาครอบครัวเล่าป่ีไว้จงดี แล้ว
โจโฉก็กลับมาเกณฑ์ทหารหนุนเข้ามาล้อมกวนอูไว้ กวนอูเห็นแสง
เพลงิ ในเมอื งสว่างขึน้ กต็ กใจ คิดถึงครอบครวั เลา่ ปี่ จงึ คมุ ทหารลงมา
เชิงเขา ทหารโจโฉรบสกัดไว้ลงมามิได้ แล้วร้ือกลับข้ึนบนเขาเป็น
หลายคร้ัง จนรุ่งข้ึนกวนอูจึงขี่ม้าพาทหารลงไปใกล้จะถงึ เชิงเขา พอ
เห็นเตียวเล้ียวข่ีม้าถือง้าวเข้ามา กวนอูถึงถามว่า ท่านจะมารบกับ
เราหรือ เตียวเล้ียวจึงตอบว่าข้าพเจ้าจะมารบกับท่านหามิได้ ซ่ึง
ข้าพเจ้าข้ึนมาน้ีหวังจะมาแทนคุณ แล้วเตียวเลี้ยงก็ลงจากม้า

21

เอาง้าวนั้นวางไว้เข้าไปคานับกวนอู กวนอูเห็นดังน้ันก็ลงจากม้ารับ
คานบั เตียวเลี้ยว แลว้ ถามเตยี วเลยี้ วว่าโจโฉใช้มาเกลย้ี กลอ่ มเราหรือ
เตียวเลี้ยวจึงตอบว่า ท่านได้มีคุณช่วยชีวิตข้าพเจ้าไว้ บัดนี้ท่านมี
ความทกุ ขใ์ หญห่ ลวง ขา้ พเจา้ จงึ อตุ สา่ หข์ นึ้ มาหวังจะแทนคุณท่าน

กวนอูได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงว่าแก่เตียวเล้ียวว่า เดิมเราถาม
ตวั ว่าจะมาเกลี้กล่อมหรือ ตัวว่าหามิได้ แลตัวมาว่ากล่าวดังน้ี จะว่า
ไม่เกล้ยี กล่อมนัน้ ตัวประสงค์สง่ิ ใดเล่า แล้ววา่ เราอยู่ในที่นี้กเ็ ป็นที่คับ
ขันอยู่ ซึ่งเราจะเข้าดว้ ยผู้ใดนอกจากเล่าป่ีนั้นอย่าสงสัยเลย ตัวเราก็
มิได้รักชีวิต อันความตายอุปมาเหมือนนอนหลับ ท่านเร่งกลับไป
บอกแกโ่ จโฉ ใหต้ ระเตรยี มทหารไวใ้ หพ้ ร้อมเราจะยกลงไปรบ

เตียวเลี้ยวได้ฟังดังน้ันก็หัวเราะแล้วตอบว่า ซึ่งท่านว่าท้ังน้ี
โทษมีอยู่กับตัวท่านถึงสามประการ คนท้ังปวงจะล่วงทรหานินทา
ท่านได้ กวนอูจึงว่า ตัวเราถือความสัตย์มั่นคงอยู่ว่า ถึงตัวจะตายก็
มิไดเ้ ข้าอยกู่ ับผู้ใด ซ่ึงทา่ นวา่ มีโทษสามประการนั้นดว้ ยเหตสุ ่งิ ใดบ้าง
เตียวเลี้ยวจึงตอบวา่ เดมิ ท่านกบั เลา่ ปี่ เตียวหยุ ได้สาบานไว้ต่อกันว่า
เป็นพ่ีน้องร่วมทุกข์แลสุขเป็นชีวิตอันเดียวกัน ถ้าผู้ใดตายก็จะตาย
ด้วย ครั้งน้ีเล่าปี่กับเตียวหุยแตกไป ท่านก็ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย แล
บัดนี้ทหารก็น้อยนัก ซึ่งจะยกลงไปรบน้ัน ถ้าท่านเป็นอันตรายถึง

22

ชีวติ ฝ่ายเล่าป่ี เตียวหุยยงั มชี ีวิตอยู่จะเท่ียวตามหาท่าน หวังจะช่วย
คิดการต่อไปเม่ือท่านตายเสียแล้ว เล่าป่ี เตียวหุยก็จะตายด้วย ซึ่ง
ท่านสาบานไว้ต่อกันก็จะมิเสียความสัตย์ไปหรือ คนทั้งปวงจะล่วง
นินทาว่าความคิดทา่ นนอ้ ย

ประการหน่ึง เล่าปี่มอบครอบครัวไว้ให้ท่านรักษา ถ้าท่าน
ตายเสีย ภรรยาเล่าป่ีทั้งสองนั้นจะพึ่งผู้ใดเล่าอันตรายก็จะมีต่างๆ
การซึ่งเล่าปป่ี ลงใจไวแ้ ก่ท่านนั้นก็จะไม่เสียเปลา่ หรอื ข้าพเจ้าเห็นไม่
ชอบเป็นสองประการ

อีกประการหนึ่งนั้น ท่านก็มีฝีมือกล้าหาญ แล้วแจ้งใจใน
ขนบธรรมเนียมโบราณมาเป็นอันมาก เหตุใดท่านจึงไม่รักษาชีวิตไว้
คอยท่าเล่าปี่ จะได้ช่วยกันคิดทานุบารุงแผ่นดินให้อยู่เยน็ เปน็ สุข ถึง
มาตรว่าท่านจะได้ความลาบากก็อุปมาเหมือนหนึ่งลุยเพลิงอันลุกา
แลข้ามพระมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ก็จะลือชาปรากฏชื่อเสียงท่าน
ไปภายหน้า ว่าเป็นชาตทิ หารมีใจสัตยซ์ ื่อ กตญั ญูตอ่ แผน่ ดิน ซึ่งท่าน
จะมานะลงไปรบพุงกับโจโฉ ถ้าชีวิตท่านตายเสียครั้งนี้ก็จะไม่มีช่ือ
ปรากฏไป ข้าพเจ้าสเห็นโทษมสี ามประการฉะนี้ ขา้ พเจา้ จึงว่า

กวนอูได้ฟังดังนั้น ก็นิ่งตรึกตรงอยู่เป็นช้านาน คร้ัน
เห็นชอบด้วยจึงว่า ท่านว่าดังน้ีก็ควรแล้ว แลโทษซึ่งมีสามประการ

23

นั้นจะให้เราทาประการใด เตียวเลยี้ วจึงวา่ มหาอปุ ราชใหท้ หารล้อม
ท่านไว้เป็นอันมาก ถ้าท่านมิสมัครเข้าด้วยเห็นชีวิตท่านจะถึงแก่
ความตายหาประโยชน์มิได้ ขอใหท้ ่านอยู่กบั มหาอุปราชกอ่ นเถิด จะ
ไดม้ ีประโยชนส์ ามประการ

ประการหนึ่ง ซึ่งท่านสาบานไว้กับเล่าป่ี เตียวหุย ว่าจะ
ช่วยกันทานบุ ารุงแผ่นดนิ ความสตั ยข์ อ้ น้จี ะไดค้ งอยู่

ประการหน่ึง ท่าจะได้อยู่ปฏิบัติรักษาพี่สะใภ้ท้ังสองมิให้
เป็นอันตรายสิ่งใดได้ เปน็ สองประการ

อีกประการหน่ึงน้ัน ตัวท่านก็มีฝีมือกล้าหาญมีสติปัญญา
จะไดค้ ิดการทานุบารุงพระเจา้ เหี้ยนเตใ้ ห้ครองสมบัติสืบไป ข้าพเจ้า
เหน็ มปี ระโยชนฉ์ ะนี้ จงึ เตอื นสตทิ า่ นให้ดาริดูจงควร

กวนอูจงึ ตอบว่า ซ่ึงท่านมีประโยชน์แก่เราสามประการนนั้ ก็
จริงอยู่ แต่เราจะสัญญาไว้สามประการบ้าง ถ้ามหาอุปราชยอม เรา
จึงจะถอดเกราะออกเสีย แล้วจะลงไปหามหาอุปราช แม้ความ
ประการใดขาดแต่ข้อหนึ่ง เราก็จะสู้ตายเสีย ถึงมาตรว่าคนท้ังปวง
จะครหานินทาเราก็ตามเถิด เตียวเล้ียวจึงว่า มหาอุปราชนั้นน้าใจ
กว้างขวางอารีย์นัก มักสมาคมด้วยผู้มีสติปัญญา ถ้าท่านจะว่า

24

ประการใดมหาอุปราชก็คงจะยอม ซึ่งท่านจะขอสญั ญาสามประการ
นนั้ คือขอ้ ใดบา้ ง

กวนอูจึงว่า เดิมเราได้สาบานไว้กับเล่าป่ี เตียวหุย ว่าจะ
ช่วยกันทานุบารุงพระเจ้าเหี้ยนเต้ และอาณาประชาราษฎร์ให้อยู่
เย็นเป็นสุข ซึ่งเราจะสมัครเข้าด้วยน้ัน เราจะขอเป็นข้าพระเจ้า
เห้ียนเต้ประการหน่ึง เราจะขอปฏิบัติพ่ีสะใภ้เราทั้งสอง แลอย่าให้
ผู้ใดเข้าออกกล้ากราย เข้าถึงประตูที่อยู่ได้ และจะขอเอาเบ้ียหวัด
ของเล่าปี่ซ่ึงเคยได้รับพระราชทานน้ัน มาให้แก่พ่ีสะใภ้ท้ังสอง
ประการหน่ึง อีกประการหน่ึงถา้ เรารู้วา่ เล่าปี่อยู่แหง่ หนตาบลใด ถึง
มาตรว่าเราไม่ได้ลามหาอุปราชเราก็จะไปหาเล่าป่ี แม้มหาอุปราชจะ
ห้ามเราก็ไม่ฟัง แลเน้ือความประการน้ีท่านจงเอาไปบอกแก่มหา
อุปราชเถิด ถ้ายอมตามคาเรา เราจะลงไปหา เตียวเลี้ยวก็ลากวนอู
แลว้ ข้นึ มา้ กลบั มาแจ้งเนอื้ ความแกโ่ จโฉทุกประการ

โจโฉได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะ แล้ววา่ แก่เตยี วเลีย้ วว่า ซง่ึ กวนอู
ไม่ยอมด้วยเรานั้น เราเป็นถึงมหาอุปราช กวนอูจะยอมเป็นข้าพระ
เจ้าเหี้ยนเต้ ก็เหมือนเป็นบ่าวเรา ถ้าเราบังคับบัญชาราชการ
ประการใด กวนอูก็จะไม่ขัดได้ กับซึ่งกวนอูว่าจะปฏบิ ัตริ กั ษาพ่ีสะใภ้
ท้ังสองมิให้ผู้ใดแปลกปลอมเข้าไปถึงประตูที่อยู่น้ันเราก็จะยอม ทุก

25

วันน้ีอย่าว่าแต่ภรรยาเล่าป่ีเลย ถึงภรรยาผู้น้อยลงไป เราก็ไม่ได้ให้
ทาหยาบช้าซ่ึงกวนอูจะขอเอาเบ้ียหวัดเล่าปี่ให้แก่พี่สะใภ้น้ัน เราจะ
ให้ทวีข้ึนอีก แต่ข้อซึ่งกวนอรู ู้ว่าเล่าปี่อยแู่ ห่งใด มิไดล้ าเราก่อนจะไป
หากันนั้น โจโฉส่ันศีรษะไมย่ อม แลว้ ว่าเมอื่ กวนอูเอาสญั ญาฉะน้ี เรา
จะเอามาเลย้ี งไว้ให้มีกาลงั จะไดป้ ระโยชน์ส่งิ ใดเล่า

เตียวเล้ียวจงึ ว่า มหาอุปราชไม่แจ้งหรือ ในนิทานอิเยียง ซึ่ง
มีมาแต่ก่อนว่า เดิมอิเยียงอยู่กับต๋งหางซ่ึงเป็นเจ้าเมือง ต๋งหาง
เลี้ยงอิเยียงเป็นทนายใช้สอย ครั้นอยู่มามีคิเป๊ก เจ้าเมืองหนึ่งนั้นยก
กองทัพมารบฆ่าต๋งหางตาย คิเป๊กได้อิเยียงไปไว้ จึงต้ังอิเยียงเป็นขุน
นางที่ปรึกษา อิเยียงมีความสุขมาเป็นช้านาน แล้วเชียงจูเจ้าเมือง
ห้ันก๊กยกทัพมารบฆ่าคิเป๊กตาย อิเยียงน้ันมีใจเจ็บแค้นเป็นอันมาก
จึงไปยังเมืองห้ันก๊กแล้วซ่อนตัวอยู่ในท่ีลับ จะลอบทาร้ายเชียงจูให้
ถึงแก่ความตาย เชียงจูจบั ได้ถงึ สองครั้ง มิได้เอาโทษ ให้ปลอ่ ยอิเยียง
เสีย คร้ันอยู่มาอิเยียงลอบเข้าไปซ่อนอยู่ถึงท่ีข้างใน หมายจะฆ่า
เชียงจูเสีย เชียงจูก็จับได้อีก จึงถามิเยียงว่า ตัวจะทาอันตรายเรา
เราจับได้ถึงสองคร้ังแล้วก็มิได้เอาโทษ เราให้ปล่อยตัวเสีย ตัวก็มิได้
หลาบจา ร้ือจะมาทาร้ายเราอีก เราก็จับตัวได้ แลตัวผูกใจแค้นเรา
ด้วยส่ิงใด อิเยียงจึงบอกว่า เดิมข้าพเจ้าอยู่กับต๋งหาง ต๋งหางเลี้ยง

26

ข้าพเจ้าเป็นทนายใช้สอย คร้ันคิเป๊กยกไปฆ่าต๋งหางเสีย เอาตัว
ข้าพเจ้าไปตั้งให้เป็นขุนนางที่ปรึกษา ได้ความาขเป็นอันมาก คร้ังน้ี
ทา่ นยกไปฆ่าคิเป๊ก ซ่ึงเป็นนายมีคุณแก่ข้าพเจ้าเสีย ข้าพเจ้ามีใจเจ็บ
แค้นอยู่ คิดอ่านมาหวังจะทาอันตรายท่าน หวังจะแทนคุณคิเป๊ก ซ่ึง
ท่านจับข้าพเจ้าได้ถึงสองครั้งแล้วปล่อยเสียน้ัน ข้าพเจ้ายังไม่หาย
แค้น จึงลอบเข้ามาจะทาร้ายท่านอีก ท่านก็จับได้แลโทษของ
ข้าพเจ้านกี้ ็ถึงแก่ความตายตาททา่ นจะโปรดเถิด เชียงจูจึงว่า เราจะ
ปล่อยเสียตัวจะคิดทาร้ายเราอีกหรือไม่ อิเยียงจึงว่า ท่านปล่อย
ข้าพเจ้าเสีย ข้าพเจ้าก็ยังจะคิดร้ายแก่ท่านกว่าจะทาสาเร็จ ขา้ พเจ้า
จึงจะหายแค้น ถ้าท่านเอ็นดูข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะขอเส้ือซ่ึงท่านใส่
แม้ท่ทนโปรดให้ ข้าพเจ้าจะสิ้นความพยาบาทท่าน เชียงจูได้ฟัง
ดังน้ันก็คิดว่าอิเยียงนี้มีน้าใจกตัญญู จะใครได้อิเยียงไว้ จึงถอดเสื้อ
ให้อิเยียง อิเยียงก็คานับรับเอาเสื้อมา จึงถอดกระบี่ออกฟันเสื้อเสีย
สามที แลว้ ว่าแก่เชียงจูว่า ขา้ พเจ้าไดแ้ ทนคุณคเิ ป๊กแลว้ อิเยยี งก็เอา
กระปเ่ี ชอื ดคอตาย

อันน้าใจกวนอูน้ัน ถ้าผู้ใดมีคุณแล้ว เห็นจะเป็นเหมือนอี
เยียง อันเล่าปี่กับกวนอูนั้น มิได้เป็นพ่ีน้องกัน ซ่ึงมีความรักกันน้ัน
เพราะได้สาบานต่อกัน เล่าป่ีเป็นแต่ผู้น้อย เลี้ยงกวนอูไม่ถึงขนาด

27

กวนอูยังมีน้าใจกตัญญูต่อเล่าปี่จึงคิดจะตามมิได้ทิ้งเสีย อันมหา
อุปราชมีวาสนากว่าเล่าปี่เป็นอันมาก ถ้าท่านได้กวนอูมาไว้ทานุ
บารุงให้ถึงขนาดเห็นกวนอูจะมีกตญั ญูตอ่ ท่านยงิ่ นัก

โจโฉจึงว่าแก่เตียวเลี้ยวว่า ท่านว่ากล่าวทงั้ นีก้ ็ชอบนักจงเร่ง
ข้ึนไปบอกแก่กวนอูว่าซ่ึงสัญญาสามประการน้ัน เรายอมแล้ว ท่าน
จงเร่งพากวนอูลงมาเถิด เตียวเลี้ยวจึงลาโจโฉขึ้นไปบอกแก่ กวนอู
กวนอูจึงว่าถ้ามหาอุปราชยอมดังน้ันแล้ว ท่านจงลงไปบอกให้
กองทัพซ่ึงล้อมเราไว้นั้นเลิกไปเสีย เราจะเข้าไปแจ้งเน้ือความแก่
พ่ีสะใภ้ทั้งสองคนก่อน ถ้าไม่เป็นอันตรายแล้ว เราจะไปหามหา
อุปราช เตียวเลี้ยวก็ลงไปบอกแก่โจโฉตามคากวนอูว่า โจโฉได้ฟัง
ดงั น้ันก็ให้มาใช้ไปสั่งทหารซ่ึงล้อมกวนอูไว้น้ันให้เลิกทับถอยมา ซุน-
ฮกจึงว่าแก่โจโฉว่า ซึ่งกวนอูยอมแก่ท่านคร้ังนี้เกลือกจะเป็นกล
อุบาย โจโฉจึงตอบว่ากวนอูเป็นคนมีสัตย์ เห็นจะไม่คิดอ่านล่อลวง
เรา

ฝ่ายกวนอูครั้นเห็นทหารโจโฉถอยไป ก็พาทหารเข้าไปใน
เมืองแห้ฝือ เห็นราษฎรท้ังปวงปกติอยู่ จึงเข้าไปคานับพี่สะใภ้ทั้ง
สองแล้วว่า ข้าพเจ้าเสียที ทาให้พี่ตกใจได้ความเดือดร้อนน้ัน โทษ
ข้าพเจ้าผิดนัก พ่ีสะใภ้ท้ังสองจึงถามว่า เจ้ายังแจ้งว่าเล่าป่ีนั้นพลัด

28

ไปอยแู่ ห่งใด กวนอจู ึงบอกว่ายังไม่แจ้ง พ่สี ะใภจ้ งึ ว่า โจโฉไดเ้ มืองแห้
ฝือแล้ว เจ้าจะคิดอ่านประการใด กวนอูจึงบอกเนื้อความให้ฟังทุก
ประการแล้วว่า บัดน้ีข้าพเจ้าเข้ามาปรึกษาด้วยท่ีท้ังสองเห็น
ประการใด นางกาฮูหยินจึงว่าเวลาคืนน้ีโจโฉเข้ามาในเมืองได้ พ่ีน้ี
เกรงอยู่ว่าจะเป็นอันตรายต่าง ๆ เป็นเดชะบุญของเรา โจโฉกาชับ
ทหารมิให้แปลกปลอมเข้ามาถึงประตูได้ คร้ังน้ีเจ้ากับพี่ก็อยู่ในเง้ือม
มือโจฉ แลเจ้าจะยอมเข้าอยู่ด้วยเขาน้ัน ด้วยความจาเป็นก็ตามเถิด
แต่พี่เกรงอยู่ข้อหนึ่งว่า ถ้ารู้ว่าเล่าปี่อยู่แห่งใดเราก็จะพากันไปหา
เกลือกโจโฉจะมใิ ห้ไป

กวนอูจึงตอบว่า ข้อน้ีพี่ท้ังสองอย่าวิตกเลย แม้รู้ว่าเล่าป่ีอยู่
แห่งใด เราจะพากันไปหา ถึงมาตรว่าโจโฉจะขัดขวางไว้ ข้าพเจ้าจะ
คิดอ่านแก้ไขไปให้จงได้ แล้วกวนอูก็ลาพี่สะใภ้ทั้งสอง พาทหาร
ประมาณสิบคนออกไปถึงหน้าค่ายโจโฉ โจโฉเห็นกวนอมู า ก็มีความ
ยินดี จึงออกไปรับกวนอูเข้ามา กวนอูคานับโจโฉแลว้ ว่า ตัวข้าพเจ้า
เป็นเชลยท่านมิได้ค่าเสยี แลว้ ออกไปรับข้าพเจา้ ถึงนอกคา่ ยนน้ั คุณ
หาทสี่ ดุ ไมไ่ ด้

โจโฉได้ฟังดังน้ันจึงว่าแก่กวนอูว่า เราก็แจ้งอยู่ว่าท่านมีความ
สตั ย์แลกตัญญู บัดน้ีเรากับท่านได้พบกัน เราก็มคี วามยินดี กวนอูจึง

29

ตอบว่า เตียวเล้ียวไปบอกข้าพเจ้าว่ามหาอุปราชรับปฏิญาณท้ังสาม
ประการ แล้วข้าพเจ้าก็มีความยินดี เห็นว่าถึงนานไปเม่ือหน้ามหา
อุปราชก็จะไม่คืนคา โจโฉจึงว่าซ่ึงปฏิญาณของท่านนั้นเราได้ออก
ปากรับแล้ว จึงจะเป็นประการใด เราก็มิให้เสียวาจา กวนอูได้ฟัง
ดังน้ันก็มีความยินดี จึงว่าแม้ข้าพเจ้ารู้ว่าเล่าปี่อยู่ท่ีใด ถึงมาตรว่า
เป็นทางกันดาร จะต้องข้ามพระมหาสมุทรแลลุยเพลิงก็ดี ข้าพเจ้า
จะไปหาเล่าปี่ให้จงได้ แม้ข้าพเจ้ายังมิทันลามหาอุปราชก็ดี ขอท่าน
ให้อภัยแกข่ ้าพเจา้ อย่าเคอื งดว้ ยเน้อื ความขอ้ นี้เลย โจโฉจงึ ว่าซึง่ ทา่ น
รูข้ ่าวเล่าป่ีแล้วจะไปหาก็ตามเถิด แต่ใหท้ ่าน ตรึกตรองดูให้เห็นควร
ก่อน แล้วโจโฉก็ให้กวนอูกินโต๊ะ แล้วว่าพรุ่งน้ีเช้า จะยกกาลังไป
เมืองฮโู ต๋

กวนอูเข้าไปบอกพ่ีสะใภ้แล้ว ก็จัดแจงส่ิงของทัง้ ปวงออกมา
ครั้นเวลาเช้า โจโฉก็ยกทหารไป กวนอูจึงให้พี่สะใภ้ทั้งสองข้ึนข่ีรถ
ตามทัพโจโฉไป เวลาค่าถึงท่ีประทับตาบลใด โจโฉจึงให้กวนอูกับ
ภรรยาเล่าปี่ท้ังสองคนน้ัน อยู่เรือนเดียวกัน หวังจะให้กวนอูคิดทา
รา้ ยพี่สะใภ้ น้าใจจะไดแ้ ตกออกจากเล่าป่ี จะได้เป็นสิทธ์แิ ก่ตัว ฝ่าย
กวนอูให้พ่ีสะใภท้ ั้งสองนอนห้องขา้ งใน ตวั นั้นก็นั่งจุดเทยี นดูหนังสือ
รกั ษาพี่สะใภ้อยหู่ น้าประตูยันรุ่ง ไดป้ ระมาณซักเวลาหน่งึ จนถึงเมอื ง

30

ฮูโต๋ โจโฉรู้ดังน้ันก็เกรงใจกวนอูว่ามีความสัตย์แลกตัญญูต่อเล่าป่ี
โจโฉจึงให้กวนอูกับภรรยาเล่าป่ีไปอยู่นะตึกสองหลังมีชานกลาง
กวนอูจึงให้พ่ีสะใภ้ท้ังสองคนนั้นอยู่ตกึ หนึง่ แลว้ ใหท้ หารท่ีแก่ชราอยู่
รกั ษาประมาณสิบคน ตวั นนั้ อยู่ตกึ หนึ่ง ระวงั รักษาพ่สี ะใภท้ ้งั สอง

ครั้นอยู่มาวันหน่ึง โจโฉจึงพากวนอูเข้าไปเฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้
แล้วทูลว่ากวนอูคนน้ีมีฝีมือพอจะเป็นทหารได้ พระเจ้าเห้ียนเต้ก็มี
ความยินดี จงึ ตง้ั กวนอเู ปน็ นายทหาร โจโฉกับกวนอูกล็ ากลบั มาบ้าน
โจโฉจึงให้กวนอูกินโต๊ะ จัดแจงให้กวนอูน่ังที่สูงกว่าขุนนางท้ังปวง
แลว้ ให้เคร่อื งเงินเคร่ืองทองแลแพรอย่างดแี กก่ วนอูเป็นอนั มาก กวน
อูรับเอาสิ่งของนั้นแล้วก็ลาโจโฉกลับมาท่ีอยู่ จึงบอกเน้ือความท้ัง
ปวงแก่พ่ีสะใภ้ แลว้ เอาสิ่งของนัน้ ให้

ฝ่ายโจโฉทานุบารุงกวนอูมิได้อนาทร สามวันแต่งโต๊ะไปให้
คร้ังหน่ึง ห้าวันครั้งหนึ่ง แล้วจัดหญิงสาวที่รูปงามสิบคนให้ไปอยู่
ปฏิบัติกวนอู หวังจะผูกน้าใจให้กวนอูหลง กวนอูให้หญิงงามสิบคน
ไปอยู่ที่พี่สะใภ้ใช้สอย คร้ันถึงสามวัน กวนอูจึงไปเยือนพี่สะใภ้คร้ัง
หนึ่ง นั่งอยู่แต่นอกประตูแล้วถามว่า พ่ีอยู่ปกติอยู่หรือ หรือป่วยไข้
ประการใดบ้าง พ่ีสะใภ้จึงตอบว่าปกติอยู่มิได้ป่วยไข้ประการใด เจ้า
รู้ข่าวเล่าปี่บ้างหรือไม่ กวนอูว่าไม่แจ้ง แล้วคานับพ่ีสะใภ้กลับมา

31

โจโฉรู้กิตติศัพท์ว่ากวนอูปฏิบัติที่สะใภ้โดยสุจริตดังน้ัน ก็สรรเสริญ
กวนอู วา่ มคี วามสตั ยห์ าผูเ้ สมอมไิ ด้

ครั้นอยู่มาวันหน่ึง โจโฉให้เชิญกวนอูมากินโต๊ะ เห็นกวนอู
หม่ เส้ือขาด โจโฉจึงเอาเส้ืออย่างดีใหก้ วนอู กวนอูรบั เอาเสอื้ แลว้ จึง
เอาเส้ือใหม่น้ันใส่ช้ันใน เอาเสื้อเก่านั้นใส่ชั้นนอก โจโฉเห็นดังน้ันก็
หัวเราะแล้วถามว่า เอาเสือ้ ใหมใ่ ส่ช้ันในนั้นกลัวจะเก่าไปหรือ กวนอู
จึงว่าเสื้อเก่าน้ีของเล่าปี่ให้ บัดน้ีเล่าป่ีจะไปอยู่ที่ใดมิได้แจ้ง ข้าพเจ้า
จึงเอาเสื้อผ้าผืนนี้ใส่ชั้นนอก หวังจะดูต่างหน้าเล่าปี่ คร้ันจะเอาเสื้อ
ใหม่นั้นใส่ชั้นนอก คนทั้งปวงจะครหานินทาว่าได้ใหม่แล้วลืมเก่า
โจโฉได้ยินดังน้ันก็สรรเสริญกวนอูว่ามีกตัญญูนัก แต่คิดเสียใจอยู่
กวนอกู ล็ าโจโฉกลบั มาทอี่ ยู่

ครั้นอยู่มาวันหนึ่ง หญิงคนใช้มาบอกแก่กวนอูว่า บัดนี้
พี่สะใภ้ท้ังสองร้องไห้รักกันอยู่ ด้วยเหตุสิ่งใดมิได้แจ้ง กวนอูได้ฟัง
ดังน้ันก็ตกใจ จึงเข้าไปถึงริมประตูแล้วถามว่า พี่ท้ังสองร้องไห้ด้วย
เหตุสิ่งใด นางกาฮูหยินจึงตอบว่า คืนนี้พ่ีฝันเห็นเล่าปี่ตกหลุมลง
คร้ันตื่นขึ้นมาก็ตกใจ จึงแก้ฝัน บิฮูหยินเห็นพร้อมกันว่าเล่าปี่ตาย
แล้วพี่จึงร้องไห้รัก กวนอูได้ฟังดังนั้น พิเคราะห์ดูเห็นฝันผิด
ประหลาด สาคัญว่าเล่าป่ีเป็นอันตราย ก็ร้องไห้ด้วย แล้วกวนอูจึง

32

คิดกลอุบายว่า แก่พ่ีสะใภ้ท้ังสอง หวังจะให้คลายความทุกข์ จึงว่า
ฝนั นั้น จะสาคัญเอาเป็นแน่มิได้ ด้วยความที่ท้ังสองมีน้าใจคิดถึงเล่า
ปี่อยู่ จึงเผอิญให้ฝัน ท้ังนี้ ใช่เล่าป่จี ะเปน็ อันตรายอยา่ งนน้ั หามิได้ พี่
ทัง้ สองอย่าเศร้าโศกเลย พอคนใช้โจโฉมาบอกกวนอูว่า มหาอุปราช
ให้เชิญไป กวนอูก็ลาพี่สะใภ้ไปหาโจโฉ โจโฉเห็นกวนอูนั้นเศร้า
หมอง จึงถามว่าวันน้ีเราเห็นท่านไม่สบาย มีทุกข์สิ่งใดหรือ กวนอู
บอกว่า พ่ีสะใภ้ข้าพเจ้าท้ังสองคิดถึงเล่าป่ี ด้วยมิรู้ว่าเป็นหรือตาย
แล้วชวนกันร้องไห้ ข้าพเจ้าก็อดกล้ันน้าตาไม่ได้ โจโฉได้ฟังดังนั้นก็
ปลอบโยนกวนอู แล้วชวนกินโต๊ะ หวังจะให้คลายความทุกข์ กวนอู
เสพสุราเมา มิได้เกรงใจโจโฉ เอามือจับหนวดของตัวเอง แล้วจึงว่า
เกิดมาเป็นชายไม่ได้ทานุบารุงแผ่นดิน ท้ังเล่าป่ีผู้พ่ีน้ันก็มีคุณมา ถ้า
เราจะเอาใจออกหากบัดน้ี ก็หาผู้ใดจะนับถือว่าเป็นชายไม่ โจโฉได้
ฟังดังน้ันก็คิดว่ากวนอูยังมีใจสัตย์ซื่อต่อเล่าปี่อยู่ โจโฉทาเป็นไม่ได้
ยิน จึงแกล้งถามกวนอูว่า หนวดของท่านประมาณสักกี่เส้น กวนอู
จึงตอบว่า หนวดของข้าพเจ้าประมาณหลายร้อยเส้น คร้ันถึง
เทศกาลหนาวกห็ ล่นไปบ้าง ขา้ พเจ้าจงึ นาถุงใส่ไว้ โจโฉไดฟ้ ังดังนั้นก็
เอาแพรขาวอยา่ งดี ทาเป็นถุงให้กวนอูสาหรับใส่หนวด กวนอูรับเอา
ถงุ นั้นแลว้ ก็ลากลบั มาท่อี ยู่

33

ครั้นเวลา เช้ากวนอูเข้าไปเฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้ทอดพระเนตร
เห็นกวนอูใส่ถุงหนวดดังนั้น จึงตรัสถามว่าถุงใส่ส่ิงใดแขวนอยู่ที่คอ
น้ัน กวนอูจึงทูลว่าถุงนี้มหาอุปราชให้ข้าพเจ้าสาหรับใส่หนวดไว้
แล้วกวนอูก็ถอดถวายให้ทอดพระเนตร พระเจ้าเหี้ยนเต้เห็นหนวด
กวนอูยาวถึงอกเส้นละเอียด งามเสมอกัน แล้วตรัสสรรเสริญว่า
กวนอูน้ีหนวดงาม จึงพระราชทาน ชื่อว่า บีเยียงก๋ง แปลภาษาไทย
ว่าเจ้าหนวดงาม แล้วก็เสด็จขึ้น โจโฉกับขุนนางทั้งปวงและกวนอูก็
ออกจากที่เฝ้ามาถึงประตูวัง ขึ้นม้าตามโจโฉไป ครั้นถึงหน้าประตู
กวนอูกล็ าโจโฉจะมาทอ่ี ยู่

โจโฉเห็นม้ากวนอูผอม จึงถามว่าเหตุใดม้าจึงผอมไม่สมตัว
ท่าน กวนอูจึงตอบว่ามา้ ตัวนีก้ าลังนอ้ ยทานกาลังข้าพเจ้ามไิ ด้จึงผอม
โจโฉได้ฟังดังน้ันจึงให้ทหารไปเอาม้าเซ็กเธาว์มา แล้วถามกวนอูว่า
ม้าตัวน้ีเป็นของผู้ใดท่านรู้จักหรือไม่ กวนอูจึงว่า ม้าตัวนี้ของลิโป้
ขา้ พเจ้ารูจ้ ักอยู่ โจโฉก็ให้จัดแจงเครื่องม้าพร้อมแล้วก็ให้กวนอู กวน
อูมีความยินดีลงจากม้า คุกเข่าลงคานับแล้วว่า ซึ่งมหาอุปราชให้ม้า
ตวั นีแ้ ก่ขา้ พเจา้ นน้ั คณุ หาที่สุดมไิ ด้

โจโฉได้ฟงั ดงั น้ันกค็ ิดกร่ิงใจจึงถามวา่ เราใหเ้ งนิ ทองส่ิงของ
แก่ท่านมาเป็นอันมาก ก็ไม่ยินดี ท่านไม่ว่าชอบใจแลมีความยินดี

34

เหมือนเราได้มาตัวน้ี เหตุไฉนท่านจึงรักม้าอันเป็นสัตว์เดียรัจฉาน
มากกว่าทรัพย์สินอีกเล่า กวนอูจึงบอกว่าข้าพเจ้าแจ้งว่าม้าเซ็กเธาว์
ตวั นี้มีกาลังมาก เดินทางได้วันละหน่ึงเส้น แลข้าพเจ้ารู้ข่าวเล่าป่ีอยู่
ท่ีใด ถึงมาตรว่าไกลก็จะไปหาได้โดยเร็ว เหตุฉะนี้ข้าพเจ้าจึงมีความ
ยนิ ดีขอบคุณมหาอุปราชมากกว่าให้ส่ิงของทง้ั ปวง

โจโฉได้ฟังดังน้ันก็ยิ่งมีความน้อยใจ แล้วคิดว่าเราเสียทีท่ี
ทานุบารุงกวนอูด้วยยศศักดิ์ศฤงคาร บริวาร กวนอูก็คิดรักเล่าป่ีอยู่
มิได้ขาด กวนอูก็ลาโจโฉไปท่ีอยู่ โจโฉจึงถามเตียวเลี้ยวว่า เราเล้ียง
กวนอูก็ถึงขนาดน้ีแล้ว กวนอูยังมีน้าใจผูกพันรักเล่าปี่อยู่ เราจะคิด
อ่านประการใด กวนอูจึงจะเอาใจออกจากเล่าปี่ เตียวเลี้ยวจึงว่า
ขอให้งดอยู่สักเวลาหนึ่งก่อน ข้าพเจ้าจะไปว่ากล่าวลองความคิด
กวนอูดู ว่าจะมีสัตย์ซื่อต่อเล่าป่ีเท่ียงแท้หรือ หรือจะคิดอ่านอยาก
ย้ายประการใดบ้าง

คร้ันเวลารุ่งเช้า เตียวเล้ียวจึงไปหากวนอูถ้อยทีถ้อยคานับ
กัน เตียวเล้ียวจึงว่าแก่กวนอูว่า ต้ังแต่มหาอุปราชได้ท่านมาไว้ ก็มี
ความยินดีทานุบารุงท่านเป็นอนั มาก เพราะมีความเมตตาท่าน กวน
อจู ึงวา่ ทุกวันน้ีมหาอุปราชชบุ เลย้ี งเราจึงไดม้ คี วามสขุ คุณนั้นกม็ ีเป็น
อันมาก แต่จะให้ว่าคิดถึงเล่าป่ีน้ันหามิได้ เตียวเลี้ยวจึงตอบว่าคน

35

ธรรมดาเกิดมาเป็นชายให้รู้จักที่หนักที่เบา ถ้าผู้ใดมิได้รู้จักท่ีหนักท่ี
เบา คนท้ังปวงก็จะร่วงติเตียนว่าผู้นั้นหาสติปัญญาไม่ อันมหา
อุปราชนี้มีน้าใจเมตตาท่าน ทานุบารุงท่าน ย่ิงกว่าเล่าป่ีอีก เหตุใด
ท่านจงึ มีการคดิ ถงึ เลา่ ปี่อยู่

กวนอูจึงว่า ซ่ึงมหาอุปราชมีคุณแก่เราก็จริงอยู่ แต่จะเปรียบ
เล่าปี่นั้นยังมิได้ ด้วยเล่าปี่นั้นมีคุณแก่เราก่อน ประการหน่ึงก็ได้
สาบานไว้ต่อกันว่าเปน็ พน่ี ้อง เราจึงได้ต้ังใจรกั ษาสัตว์อยู่ ทกุ วนั นี้เรา
ก็คิดถึงคุณมหาอุปราชอยู่มิได้ขาด ถึงมาตรว่าเราจะไปจากก็จะขอ
แทนคุณเสียก่อนให้มีช่ือปรากฏไว้ เราจึงจะไป เตียวเล้ียวได้ฟัง
ดังนั้น จึงถามกวนอูว่า ถ้าเล่าป่ีถึงแก่ความตาย แล้วท่านจะอยู่กับ
มหาอุปราชหรือ หรือคิดอ่านประการใด กวนอูจึงตอบว่าตัวเราเกิด
มาเป็นชายรักษาสัตย์ มิให้เสียวาจา ถึงมาตรว่าเล่าปี่จะถึงแก่ความ
ตาย เราก็จะตายไปตามความทไ่ี ด้สาบานไว้

เตียวเลี้ยวเห็นกวนอูน้ันมีใจสัตย์ซื่อต่อเล่าปีอ่ ย่เู ป็นมั่นคง ก็
ลากลับมา จึงเอาเน้ือความท้ังปวงบอกแก่โจโฉทุกประการ โจโฉได้
ฟงั ดังนน้ั ก็ทอดใจใหญ่ มคี วามวิตก ซึง่ จะเอากวนอูไว้ให้ขาดจากเล่า
ป่ีก็ไม่สมคิด แล้วสรรเสริญกวนอูว่ามีความสัตย์ซ่ือม่ันคงนัก ซุนฮก
จึงว่าแก่โจโฉว่า อันความคิดกวนอูนั้นจะแทนคุณมหาอุปราช

36

เสียก่อน แล้วจึงจะไปจาก ถ้ามีศึกมาก็อย่าให้กวนอูออกอาสา แม้
กวนอูยังไม่มีความชอบ ก็จะอยู่ด้วยมหาอุปราช โจโฉได้ฟังดังนั้นก็
เห็นชอบด้วย

37

คลังคาศัพทส์ ามก๊ก

คำศัพท์ ควำมหมำย

กินโตะ๊ กินเลีย้ งด้วยอาหารอย่างดแี บบนงั่ โตะ๊
เกาทณั ฑ์ ธนู
ง้าว อาวุธชนดิ หนง่ึ มีลักษณะคลา้ ยดาบ ดา้ มยาว
จวนตัว เข้าท่ีคับขัน เข้าทจ่ี าเป็น
ทหารเลว พลทหาร
เบย้ี หวดั เงินตอบแทนความชอบท่ีให้แก่ทหารที่ออก
ประจาการซึ่งจ่ายเป็นรายเดือน ตามข้อบังคับ
ปฏิญาณ ของกระทรวงกลาโหม
ปลงใจ ให้คามนั่ สญั ญา โดยมากมกั เป็นไปตามพิธี
มหาอุปราช ไวว้ างใจ
ม้าเซ็กเธาว์ ในท่นี ้หี มายถงึ โจโฉ
ลงใจดว้ ย มา้ ขนสแี ดง มพี ลังมหาศาล ว่งิ ไดอ้ ยา่ งรวดเรว็
ศฤงคาร ยอมเขา้ ขา้ ง ยอมปลงใจ
อนาทร สงิ่ ใหเ้ กดิ ความรกั บรวิ ารหญงิ ผู้บาเรอความรกั
เปน็ ทกุ ขเ์ ป็นรอ้ น รอ้ นอกรอ้ นใจ

38

ศิลปะการประพันธ์

สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) นับเป็นวรรณกรรม
ท่ีแปลได้ชัดเจน สานวนภาษาสละสลวยไพเราะงดงาม จนกลายเป็น
แบบฉบับของการแปลหนงั สอื พงศาวดารเรอื่ งอ่ืนๆในสมยั ต่อมา

1. กำรใชถ้ อ้ ยคำ
สามก๊กใช้ภาษาในการเล่าเร่ืองบรรยายความด้วยถ้อยคา

และประโยคท่ีไม่ซับซ้อนอ่านทาความเข้าใจได้ไม่ยาก แม้จะมี
ถ้อยคา เป็นสานวนโบราณที่แปลกไปจากภาษาในปัจจุบัน แต่ก็
สามารถตคี วามได้เมอื่ อ่านทั้งบรบิ ท เช่น
"ถ้ารู้ว่าเล่าป่ีอยู่แห่งใด เราก็จะพากันไปหา เกลือกโจโฉจะมีให้ไป"
เกลือก คานี้มคี วามหมายเดียวกบั คาวา่ ถา้ หาก ทีใ่ ชใ้ นปจั จุบนั
"ถึงมาตรว่าท่านจะได้ความลาบาก" มาตรว่า คาน้ีมีความหมาย
เดยี วกบั คาว่า แม้วา่ ทีใ่ ชใ้ นปจั จบุ นั
"เจ้ารู้ข่าวเล่าปี่บ้างหรือไม่ กวนอูไม่แจ้ง" ไม่แจ้ง คานี้มีความหมาย
เดียวกบั คาว่า ไมร่ ู้ ไม่ทราบ ทใ่ี ชใ้ นปจั จุบัน

"กวนอูได้ฟังดังน้ัน พิเคราะห์ดูฝันเห็นผิดประหลาด" ผิดประหลาด
มคี วามหมายเดียวกับคาวา่ แปลกประหลาด ท่ใี ช้ในปจั จบุ นั

39

2. กำรใชส้ ำนวนโวหำร มีปรำกฏ ดงั นี้
อุปมำโวหำร คือการกล่าวความเปรียบเทียบ เช่น ตอนท่ี

กวนอูกล่าวกับเตียวเล้ียว ดังความว่า "ตัวเรามิได้รักชีวิต อันความ
ตายอุปมาเหมือนนอนหลับ" การที่กวนอูเปรียบเทียบเช่นนั้น
หมายความวา่ ความตายถือเป็นเรอื่ งเลก็ นอ้ ยทไ่ี มม่ ีความสาคัญ
ตอนท่เี ตียวเล้ียวพยายามเจรจาชกั จงู กวนอูให้ตัดสนิ ใจไปอยกู่ บั โจ
โฉ ด้วยการรักษาชีวิตตนเองเพ่ือรอจนกว่าจะพบกับเล่าปี่ ดัง
ความว่า "ถึงมาตรว่าท่านจะได้รับความลาบาก ก็อุปมาเหมือนหนึ่ง
ลุยเพลิงอันลุก แลข้ามพระมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ก็จะลือชา
ปรากฏชือ่ เสียงไปภายหน้า" การกลา่ วเปรียบเทียบความยากลาบาก
เหมอื นกบั การลยุ ไฟและขา้ มทะเล

สำธกโวหำร คือ การกล่าวความยกตัวอย่างเรื่องราวท่ี
เกิดข้ึน ดังตัวอย่างตอนที่เตียวเล้ียวพูดอธิบายให้โจโฉยอมรับ
เง่ือนไขของกวนอู ในข้อที่กวนอูรู้ว่าเล่าอยู่แห่งใดก็จะไปหาทันที
โดยอาจจะไม่ได้ลาโจโฉ เตียวเล้ียวพูดโดยการยกตัวอย่างนิทาน
อิเยียงให้โจโฉฟัง เพราะนิทานเรื่องน้ีมีเนื้อหาเกี่ยวกับบุคคลท่ี
ซ่ือสัตย์ และกตัญญูต่อผู้ท่ีมีพระคุณ เตียวเลี้ยวต้ังใจต้องการบอก
ให้โจโฉร้วู ่ากวนอูนัน้ จิตใจไมต่ า่ งกับอิเยยี ง ดงั ความวา่

40

" อนั น้าใจกวนอูน้ันถา้ ผู้ใดมคี ุณแล้ว เห็นจะเป็นเหมอื นเรียงอนั เล่าปี่
กับกวนอูน้ันมิได้เป็นพ่ีน้องกันซ่ึงความรักกันน้ันเพราะได้สาบานต่อ
กันเล่าปี่เป็นแต่ผู้น้อยเลี้ยงกวนอูไม่ถึงขนาดกวนอูยังมีน้าใจกตัญญู
ต่อเลา่ ปจ่ี ึงคิดจะติดตามมิได้ทิ้งเสยี อนั มหาอปุ ราชมีวาสนากว่าเลา่ ปี่
เป็นอันมากถ้าท่านได้กวนอูมาไวท้ าบุบารุงให้ถึงขนาด เห็นกวนอูจะ
มกี ตญั ญูตอ่ ทา่ นย่งิ นกั "

การที่เตียวเลี้ยวยกนิทานอิเยียงให้โจโฉฟังนั้น เสมือนการ
ยกตัวอย่างเร่ืองราวท่ีเคยเกิดข้ึนมาก่อน แล้วมาตรงกับเรื่องราวใน
ปัจจุบัน ย่อมยืนยันได้ว่าจะส่งผลเป็นเช่นไร ในท่ีสุดโจโฉจึงรับ
เง่ือนไขของกวนอแู ละได้กวนอูมาอยูร่ ับราชการด้วย

41

คณุ คา่ ดา้ นสังคมจากสามกก๊

สะทอ้ นแนวคิดเก่ียวกบั กำรทำสงครำมของคนจนี ดังน้ี
การทาสงครามนั้นมิใช่ใช้กาลังทหารเพียงอย่างเดียว การ

ทาสงคราม นอกจากการใช้กาลังทหารยังต้องอาศัยสติปัญญาและ
เล่ห์เหล่ียมกลอุบายเป็นสาคัญ จึงจะสามารถเอาชนะข้าศึกศัตรูได้
ดังเช่น ตอนท่ีเทียหยกวางกลอุบายล่อล่วงให้กวนอูออกจากเมือง
แหฝ้ อื เพอื่ ให้ทหารโจโฉเขา้ ยึดเมอื งแห้ฝือ และก็ทาไดส้ าเรจ็

บุคลิกภาพของผู้นา ผู้นาที่จะย่ิงใหญ่และประสบ
ความสาเร็จ นอกจากการจะต้องมสี ติปัญญาเฉลียวฉลาด เช่ียวชาญ
ในการรบแล้ว ควรมีความพยายามและความอดทนในการทาการท่ี
มุ่งหวัง ดังเช่น ตอนที่โจโฉใช้ความเพียรพยายามอดทนและใช้
จิตวิทยาเป็นอย่างมากในการผูกมัดใจกวนอูให้เกิดความจงรักภักดี
ต่อตนเอง ซึ่งโจโฉก็ทาได้สาเร็จข้ันหนึ่ง แม้กวนอูจะยังคงซ่ือสัตย์
จงรักภักดีต่อเลา่ ปี่ไม่มีคลาย แต่ก็รู้สกึ สานึกในบุญคณุ ของโจโฉและ
พรอ้ มท่ีจะตอบแทนคุณภายในภาคหน้า

ความสาคัญของนักการทูต นักการทูตมีความสาคัญในการ
ช่วยราชการบ้านเมืองแม้กระท้ังในยามศึกสงคราม ผู้ท่ีจะทาหน้าท่ี
ทางการทูตต้องเป็นผู้ท่ีมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด มีโวหารเป็นเลิศ
ดังเช่น เตียวเล้ียวที่สามารถพูดโน้มน้าวใจให้กวนอูยอมรับราชการ
กบั โจโฉได้เปน็ ผลสาเร็จ

42

พลังของความสามัคคีช่วยให้บ้านเมืองอยู่รอดปลอดภัย
จากข้าศึกศัตรู ในการทาสงครามถ้ามีความเป็นน้าหน่ึงใจเดียวกัน
ยอ่ มเกิดพลงั ในการตอ่ สู้ข้าศึก แต่การขาดความสามัคคีแล้วย่อมเสีย
ที่ให้กับข้าศึกได้ง่าย เช่น การที่อ้วนเสี้ยวไม่ส่งทหารไปช่วยเล่าปี่
เป็นเหตุหนึ่งท่ีทาให้เล่าปี่ปราชัย หรือการท่ีบิต๊ก บิฮอง กันหยง ท้ิง
เมืองเพราะคิดว่าจะสู้โจโฉไม่ได้ และตันเต๋งกลับเปิดประตูรับโจโฉ
เป็นเหตุให้โจโฉยึดเมอื งชีจิว๋ ไดง้ า่ ย
สะท้อนคำ่ นิยมในกำรประพฤตปิ ฏบิ ัตขิ องคนในสังคม ดังนี้

ค่านิยมเร่ืองความซ่ือสัตย์ จากเร่ืองสามก๊ก ตอน กวนอูไป
รับราชการกับโจโฉสะท้อนให้เห็นค่านิยมความซื่อสัตย์ได้เด่นชัด
ทีส่ ดุ กวนอูถือเปน็ ตวั ละครสาคญั ทีส่ ะท้อนให้เห็นค่านิยมเรื่องความ
ซ่ือสัตย์ บทบาทและพฤติกรรมของกวนอู ไม่ว่าจะแสดงออกต่อ
ภรรยาของเล่าป่ีหรือต่อโจโฉก็ล้วนแต่สนับสนุนค่านิยมเร่ืองความ
ซ่ือสัตยท์ ั้งสิน้

ค่านิยมความจงรักภักดีต่อพระมหากษัตริย์ เช่น การที่
โจโฉส่งทหารไปล่อให้กวนอูไล่ตามออกมานอกเมืองและล้อมจับ
กวนอูไว้ เตียวเลี้ยวทหารฝ่ายโจโฉซ่ึงกวนอูเคยช่วยชีวิตไว้เป็นผู้เข้า
ไปเกลี้ยกล่อมกวนอูให้ไปอยู่กับโจโฉ กวนอูยอมจานนแต่ขอเงื่อนไข
เป็นสัญญาคือ ขอใหไ้ ด้เป็นข้าของพระเจ้าเหย้ี นเต้

ค่านิยมความกตัญญูรู้คุณ เช่น ตอนท่ีเตียวเลี้ยวกล่าวถึง
ลักษณะนิสยั ของกวนอู

43

สะท้อนเร่ืองควำมเช่อื ของคนในสงั คม ดังนี้
ความเช่ือในโชคลาง เช่น แม้โจโฉจะเป็นแม่ทัพที่มี

ความสามารถในการรบเม่ือยกทัพมาเกิดลมพายุพัดธงชัยหัก ก็ต้อง
พ่ึงคาทานายทายทัก จะเห็นได้ว่าเป็นเรื่องสาคัญของการรบแบบ
โบราณท่ีตอ้ งถอื ฤกษย์ ามและโชคลาง

ความเช่ือในเรื่องความฝัน เช่น เม่ือนางบิฮูหยินและกาฮู
หยินเลา่ ความฝนั ของนางทีเ่ กี่ยวกบั เลา่ ปใ่ี ห้กวนอูฟงั กวนอูกว็ ติ ก

ความเชื่อเรื่องบุญกรรมที่ตนได้กระทาไว้ สามก๊ก ตอน
กวนอูไปรับราชการกับโจโฉ แสดงให้เห็นความเช่ือเรื่องบุญกรรมที่
ได้ทามา

44

ขอ้ คดิ จากสามก๊ก

1. ควำมซ่ือสตั ย์ต่อผ้ทู ีม่ ีพระคุณ ปรากฏใหเ้ หน็ จากการ
กระทาของกวนอู ซ่ึงมีเป้าหมายทชี่ ัดเจนในการแสดงออกถึงความ
ซอ่ื สัตย์ และความกตัญญูต่อเลา่ ป่ี ด้วยจติ ใจทีม่ นั่ คงแนว่ แน่ โดย
มิได้ย่อท้อตอ่ อปุ สรรคใดๆ

2. ควำมรับผิดชอบในหน้ำท่ี เป็นความรับผิดชอบที่กวนอู
ได้รับมอบหมายจากเล่าปี่ให้ดูแลภรรยาทั้งสองของเล่าป่ี กวนอูไม่
เพียงดูแลให้สุขสบายและรักษาความปลอดภัยเท่าน้ัน ยังให้เกียรติ
และระวังไมใ่ ห้เกดิ ขอ้ ครหาใดในทางทีไ่ มด่ ตี ่อพี่สะใภท้ ้งั สองอีกด้วย

3. ควำมไม่โลภหรือไม่อยำกได้ของผู้อื่น ทรัพย์สินของมี
ค่าที่โจโฉเฝ้าสรรหามาให้กวนอูน้ันไม่ได้ทาให้กวนอูรู้สึกพึงพอใจ
หรือยินดี ที่จะเหนี่ยวรั้งตัวกวนอูให้อย่กู ับโจโฉได้น้ัน เพราะกวนอูมี
ความซอ่ื สตั ย์และกตญั ญูเปน็ คตปิ ระจาใจ

กวนอนู ับเปน็ บุคคลที่เปน็ แบบอย่างทาให้ผู้อ่านได้ตระหนัก
ถึงความกตัญญู และความซื่อสัตย์ได้เป็นอย่างดี และคุณสมบัตินี้ยัง
ใช้ยึดถือเป็นเคร่ืองหมายของคนดีมาช้านาน และผู้ท่ียึดถือในความ
ซือ่ สัตยแ์ ละความกตญั ญูนี้ ย่อมประสบแต่ความสุขความเจรญิ

45

กิจกรรมทา้ ยบท

1. ศึกษาลกั ษณะนสิ ยั ของโจโฉและกวนอูจากตอนอ่ืนๆแล้วสรปุ
2. รว่ มกันอภิปรายแดงความคิดเหน็ เกี่ยวกบั โทษสามประการ และ
ประโยชน์สามประการในข้ความท่ีเตียวเล้ยี วใช้เกลีย้ กลอ่ มกวนอู
3. บุคคลในปัจจุบันหรือตัวละครใดท่ีนักเรียนรู้จัก ที่มีลักษณะนิสัย
คลา้ ยกับกวนอู ยกตัวอยา่ งพรอ้ มคาอธิบาย

46

แบบฝึกหดั

ฝึกสมองประลองความรู้

47

ตอนท่ี (1) จงเลือกคำตอบท่ีถกู ต้อง

1. วรรณคดีสโมสรในรัชกาลท่ี 6 ยกยอ่ งใหส้ ามก๊กเป็นยอดแห่ง

ก. วรรณคดบี ทละคร ข. ความเรยี งเร่ืองนทิ าน

ค. บทละคร ง. ยอดของนิทาน

2. ใครเปน็ ผู้อานวยการแปลสามก๊ก

ก. เจา้ พระยากาแพงเพชรอคั รโยธิน ข. เจา้ พระยาโกษาธิบดี

ค. เจา้ พระยาพระคลัง (หน) ง. เจ้าพระยาวิชาเยน

3. เรือ่ งสามก๊กเปน็ งานแปลในรชั กาลใด

ก. รชั กาลที่ 2 ข. รชั กาลท่ี 5

ค. รชั กาลท่ี 3 ง. รชั กาลท่ี 1

4. จุดมุ่งหมายในการแปลเร่ืองสามกก๊ เพ่ือ

ก. เพ่ือเป็นตาราการดาเนินนโยบายการเมืองและยุทธวธิ ี

ข. เพอื่ ต้องการสร้างวรรณคดีจากเรื่องต่างประเทศ

ค. เพอื่ ต้องการเผยแพร่ชื่อเสยี งของกวีและคณะผู้แปล

ง. เพือ่ ต้องการเป็นการบันทึกประวัติศาสตรข์ องชาติ

5. ใครเปน็ ผแู้ ต่งสามก๊กฉบับภาษาจนี

ก. เม่าจงกงั ข. กิมเส่ยี ถา่ ง

ค. ล่อกวนตง ง. จางซุนกวง