หนู บ้าน กับ หนู นา ย่อ

ในเช้าอันสดใสวันหนึ่ ง หนูบ้านที่อาศัยอยู่ในตัวเมืองอันแสนวุ่นวายได้ออกเดินทางไปเยี่ยมหนูนาที่ชนบท
ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่ได้กลับไปที่นั่ นมานานหลายปี มันเดินรอนแรมแบบไม่พักจนตะวันตกดิน ในที่สุดก็มาถึงบ้านของ
หนูนา ทั้ง 2 เจอหน้ ากันก็เข้ามาโผกอดทักทายอย่างดีใจ

พี่หนูบ้าน เป็นอย่างไรบ้าง ฉันคิดถึงพี่เหลือเกินไม่ได้พบกันตั้งหลายปี”
หนูนากล่าวทักอย่างอารมณ์ ดี

“ พี่สบายดีน้ องหนูนา กินอิ่มอยู่สบาย อยู่ในเมืองจะทำอะไรก็สะดวกไปหมด" หนูบ้านตอบแบบภูมิใจ

“ ดีจริงที่ได้ยินอย่างนั้ น... มา ๆ เข้าบ้านกันก่อนพี่ ฉันเตรียมอาหารไว้มากมาย พี่เหนื่ อยมาทั้งวันคงหิวแย่
" หนูนาเชิญชวนให้เข้ามาข้างในโพรงไม้ริมชายนาน่ าพักผ่อนของตน
พอเข้ามาในโพรงไม้ อาหารที่หนูนาจัดไว้อย่างดีกลับมีเพียงข้าวสาร ธัญพืชและผลไม้เพียงเล็กน้ อย ไม่ได้มีอาหารน่ ากินเหมือนที่หนูเมืองคิดเอาไว้

“โธ่ หนูนาน้ องพี่ นี่ เธอกินอาหารพวกนี้ ไปได้อย่างไรกัน วัน ๆ ไม่เคยได้กินของที่ดีกว่านี้ เลยหรือไร
”หนูบ้านหันมาถามหนูนาด้วยสีหน้ าแสนห่วงใย

ฉันว่านี่ ก็ดีแล้วนะพี่ อาหารแต่ละอย่าง
คุณภาพดี ๆ ทั้งนั้ น ขนาดคนเมืองยังมา
รับไปขายเลย" เสียงของหนูนาตอบกลับ
แบบแผ่วเบา ด้วยความรู้สึกอายที่ว่า
อาหารนั้ นไม่ถูกใจแขกผู้มาเยือน

“ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวเราเข้าเมืองไปเที่ยว
บ้านพี่กัน รับรองว่าจะมีของกินคุณภาพดี
มากมายให้เธอได้กินอย่างสุขสบาย”
พอหนูนาพูดจบ ทั้ง 2 ก็กินอาหารแล้ว
เข้านอน เมื่อพระอาทิตย์ฉายแสงมา พวก
เขาจึงออกเดินทางไปยังในเมืองทันที

เมื่อถึงบ้านในเมืองอันแสนคับแคบแต่เต็มไปด้วยข้าวของทันสมัย หนูนาที่เพิ่งเข้า
มาในเมืองครั้งแรกก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้ อยว่าพี่หนูบ้านไม่อึดอัดหรืออย่างไร ที่ต้องอยู่แค่
ในรูแสนคับแคบของชุมชนเมืองแบบนี้

“ หลังจากนั่ งได้สักพักหนูบ้านก็ถืออาหารละลานตามาพร้อมเสิร์ฟต้อนรับแขก มี
ทั้งขนมเค้ก ชีส นม เนย อาหารอย่างดีแบบที่หนูนาไม่เคยเห็นมาก่อน”
โอ้โห ! พี่หนูบ้าน พี่ได้กินของดีอย่างนี้ ทุกวันเลยหรือจ๊ะ
”หนูนาร้องออกมาด้วยเสี ยงตื่นเต้น

เมื่อถึงบ้านในเมืองอันแสนคับแคบแต่เต็มไปด้วยข้าวของทันสมัย หนูนาที่เพิ่งเข้ามาในเมืองครั้ง
แรกก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้ อยว่าพี่หนูบ้านไม่อึดอัดหรืออย่างไร ที่ต้องอยู่แค่ในรูแสนคับแคบของชุมชน
เมืองแบบนี้

หลังจากนั่ งได้สักพักหนูบ้านก็ถืออาหารละลานตามาพร้อมเสิร์ฟต้อนรับแขก มีทั้งขนมเค้ก ชีส
นม เนย อาหารอย่างดีแบบที่หนูนาไม่เคยเห็นมาก่อน "
โอ้โห ! พี่หนูบ้าน พี่ได้กินของดีอย่างนี้ ทุกวันเลยหรือจ๊ะ
" หนูนาร้องออกมาด้วยเสียงตื่นเต้น

“คงเป็นเสียงดนตรีแหละมั้ง คนแถวนี้ เขาชอบฟังเพลงกัน ช่างเถอะนะหนูนาน้ องพี่ เรามากินอาหาร
กันเถอะ “หนูบ้านกับหนูนากินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แต่เสียงร้องเหมียว ๆ ก็ใกล้เข้ามาทุกที

ทันใดนั้ นเอง แมวร่างใหญ่ก็โผล่เข้ามาข้างโต๊ะอาหาร หนู 2 ตัวต่างวิ่งหนี กระเจิดกระเจิงด้วย
ความตกใจ หนูนาวิ่งไปซ่อนตัวในถังขยะอันเหม็นเน่ า นั่ งตัวสั่นเทาตรงนั้ นหลายชั่วโมงแล้วค่อยกล้า
เดินออกมา

น้ องหนูนา “ เสียงหนูบ้านตะโกนดังลั่นมาแต่ไกลเมื่อได้เห็นหน้ าหนู
นา "ไปหลบที่ไหนมา พี่นึ กว่าโดนเจ้าแมวนั่ นคาบไปเสียแล้ว”

ฉันหลบอยู่ที่ถังขยะเหม็นเน่ ามา ฉันกลัวเหลือเกินพี่ อยากกลับบ้าน
เต็มทีแล้ว
“หนูนาตอบด้วยเสี ยงสั่ นเครือ”

“ แต่ที่นี่ มีของดี ๆ รอให้เธอมากินอีกมากมายเลยนะ" หนูบ้านกล่าวรั้งไว้”
ของดีแค่ไหนฉันก็กินไม่ลงหรอกพี่ ขอตัวกลับบ้านไปกินของเท่าที่มีแต่รู้สึกสบายใจ
ในชนบทจะดีกว่า
พูดจบหนูนาก็เดินกลับชนบท ทิ้งให้หนูบ้านอยู่อย่างหวาดหวั่นที่เขตเมืองต่อไป

นิ ทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า :
สิ่ งไหนที่เรามีแล้วรู้สึ กสบายใจที่ได้ครอบครองย่อมนำความสุข

มาสู่ชีวิตเสมอ แต่สิ่งใดที่มีแล้วหวาดหวั่นทุกครั้งนั่ นคือความทุกข์
ดังนั้ นเราควรพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี แค่นั้ นก็เพียงพอแล้ว

หนูเมืองและหนูชนบท

หมวดหมู่ : นิทาน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…
มีหนูนาตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในชนบท มันใช้ชีวิตง่ายๆ อย่างมีความสุข วันหนึ่งมีญาติของหนูนาจากในเมืองมาเยี่ยม

หนูนาจึงให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น เตรียมผลไม้ไว้มากมายเพื่อนต้อนรับหนูเมือง หนูเมืองแปลกใจกับอาหารเหล่านั้น หนูเมืองจึงบอกว่า “ฉันแปลกใจจริงๆ ว่าเธอทนกินอาหารเหล่านี้อยู่ได้อย่างไร อาหารพวกนี้น่าเบื่อเหลือเกิน เธอเข้าไปในเมืองกับฉันเถอะ แล้วจะรู้ว่าชีวิตในเมืองสนุกกว่านี้มาก”

ดังนั้นหนูนาก็ได้ติดตามญาติของมันเข้าไปในเมือง พวกมันเดินทางมาถึงบ้านใหญ่หลังหนึ่ง พวกมันมุดลอดใต้ประตูหลังบ้านเข้าไปในบ้าน หนูบ้านพาหนูนาเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร บนโต๊ะอาหารมีอาหารชั้นเลิศวางอยู่มากมาย หนูนาตื่นต้นมาก หนูทั้งสองไม่รอช้าพวกมันก็เริ่มลงมือกินอาหาร “อาหารพวกนี้ช่างอร่อยเหลือเกิน” หนูนาพูด

หลังจากนั้นไม่นานระหว่างหนู กินอาหารอย่างเพลิดเพลินก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังแว่วเข้ามา “เสียงอะไรหน่ะ” หนูนาถาม “ก็แค่พวกหมาเท่านั้น” ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก มีสุนัขตัวใหญ่เข้ามา

เจ้าหนูทั้งสองจึงรีบวิ่งหนีไปหลบพลาง หนูนาก็พูดกับหนูเมืองว่า “ลาก่อนนะที่รัก” หนูเมืองแปลกใจ “ทำไมถึงเรีบกลับนักหล่ะ” เจ้าหนูนาตอบ “ฉันขอยอมกินถั่วในความสงบ ดีกว่ากินเค้กในความหวาดกลัวแบบนี้ฉันขอกลับไปใช้ชีวิตที่ท้องทุ่งอย่างเดิมดีกว่า”

จบนิทานเรื่อง หนูนากับหนูชนบท

นิทานอีสป หนูเมืองกับหนูชนบท นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:

มีชีวิตสงบสุขปลอดภัย ดีกว่าสุขสบายแต่ต้องหวาดหวั่น เต็มไปด้วยอันตราย

ภาพประกอบจาก
youtube.com/watch?v=oi5wlyQ3hmk

-------------- advertisements --------------

Comments