มาแล้วจ้า เห็นเม้นท์ของรีดที่ไรท์เขียนผิด หย่า ให้เป็นอย่า คิดแล้วขำตัวเอง ขอโทษด้วยน้า พอดีหัวสมองไรท์กลับนิดหน่อย
นิรินเดินออกมาจากบ้านที่เธอเคยคิดว่าเป็นครอบครัว เธอไม่แม้จะหันกลับไปมองบ้านหลังนี้อีกครั้ง ต่อให้ต้องอดตายเธอไม่มีวันกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้แน่นอน จะกลับมาให้เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีความเป็นคนทำไม เธอให้คนขับรถที่บ้านมารับ และยังให้มาขนข้าวของเครื่องใช้เธอไปตั้งแต่เช้า ต่อให้คนอื่นนินทา เป็นขี้ปากของคนในสังคม เธอไม่สน ดีกว่าต้องตกนรกทั้งเป็นที่บ้านหลังนี้
“รินนี่มันหมายความว่ายังไง”พจกรเอ่ยถามคนเป็นลูกสาวที่เดินเข้าบ้านมา นี่มันเรื่องอะไร ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่อง ทำไมลูกสาวของเขาทำอะไรไม่คิดที่จะปรึกษาเขาบ้างเลย นิรินมองหน้าผู้เป็นพ่อ เอยกมือไหว้
“รินขอหย่ากับคุณวัฒน์ค่ะ”เธอตอบคนเป็นพ่อไปตามตรง เธอรู้เรื่องนี้พ่อและแม่ของเธออาจจะไม่พอใจที่เธอทำอะไรไม่เคยปรึกษาท่านเลย แต่บางทีคนเราต้องตัดสินใจเองบ้างในบางเรื่อง
“นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะริน ลูกรู้ใช่ไหมหลังจากการที่หย่ากับวัฒน์แล้วลูกจะเจอกระแสสังคมอย่างไรบ้าง และอีกอย่าง...”พจกรมองหน้าลูกสาวหยุดพูดทันที
“รินรู้ค่ะพ่อ แต่ถ้าเราไม่สนใจคนอื่น รินก็เห็นว่าไม่เป็นอะไรเลยนะคะ และอีกอย่างที่รินขอหย่ากับคุณวัฒน์ เขานอกใจรินค่ะพ่อ รินรับไม่ได้ที่สามีของตัวเองไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ผู้ชายคนนั้นสวมเขาให้กับลูกสาวของพ่อ”พจกรเดินมาสวมกอดลูกสาว เขารักลูกสาวคนนี้มาก รักมากกว่าชีวิตของเขา ผู้ชายคนนั้นมันทำร้ายหัวใจลูกของเขา ก็เท่ากับทำร้ายหัวใจของเขาไปด้วย แต่ตอนนี้เขามีความลับอีกอย่างหนึ่งที่ยังไม่ได้บอกลูกสาว
“ในเมื่อผู้ชายคนนั้นมันนอกใจลูก หย่ากับมันซะ มาอยู่กับพ่อและแม่ที่บ้านของเรา”พจกรเอ่ยปลอบใจลูกสาว บ้านหลังนี้ที่พวกเค้าสามคนไม่รู้ว่าจะอยู่ได้ถึงตอนไหน
“ใช่ลูกกลับมาอยู่บ้านเรา แม่จะให้ทนายประจำครอบครัวเราไปจัดการเรื่องหย่าให้เรียบร้อย อย่ายุ่งกับผู้ชายประเภทนั้น”กิติยาเดินเข้ามาปลอบใจลูกสาวอีกคน เธอไม่คิดเลยว่าคนอย่างอนุวัฒน์สิ่งที่เห็นภายนอกกับสิ่งที่เห็นอยู่ภายในนั้นมันตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง
“รินก็ไม่คิดจะไปเจอผู้ชายคนนั้นอีกเหมือนกันค่ะ”เธอบอกจุดประสงค์ที่ชัดเจนให้ท่านทั้งสองได้รับรู้
“ข้าวของที่ขนกลับมาก็ให้เด็กยกขึ้นไปจัดให้เรียบร้อยที่ห้องของลูก ส่วนลูกจะพักผ่อนหรือนั่งทำขนมก็แล้วแต่ลูก”พจกรบอกลูกสาวของตนเอง
“คุณท่านคะ คุณอัคคีมาถึงแล้วค่ะ”เด็กในบ้านรีบเข้ามารายงานผู้เป็นนาย พจกรพยักหน้ารับรู้ รีบเดินออกไปหาแขกคนสำคัญที่สละเวลามาที่บ้านเขาด้วยตนเอง
“คุณอัคคีใครคะแม่”นิรินอดที่จะถามคนเป็นแม่ไม่ได้ เพราะเธอไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
“รินอย่ารู้เลยลูก แม่ว่าเราไปทำขนมที่ครัวกันดีกว่า”กิติยาเอ่ยชวนลูกสาว เธอไม่อยากพูดให้มากความ เรื่องบางเรื่อง เธอและสามีไม่พร้อมที่จะให้ลูกสาวที่รักปานแก้วตา ดวงใจรับรู้ในตอนนี้ นิรินมองหน้าผู้เป็นแม่ ท่านทั้งสองต้องมีเรื่องอะไรปิดบังเธอแน่นอน
“ครอบครัวของเรากำลังจะล้มละลายใช่ไหมคะแม่”กิติยาที่ก้าวเดินหยุดชะงัก หันหน้ามามองลูกสาวทันที
“รินพูดเรื่องอะไร”
“พ่อและแม่กำลังปิดบังรินเรื่องที่ครอบครัวเรากำลังจะล้มละลายอยู่ใช่ไหมคะ ถ้าวันนี้คุณวัฒน์เขาไม่เอ่ยกับริน รินก็คงจะไม่รู้เรื่องไปอีกนาน”เธอมองหน้าคนเป็นแม่ด้วยความตัดพ้อ
“เราครอบครัวเดียวกันเมื่อเจอปัญหาเราก็ต้องพูดคุยให้กันฟัง และเราจะได้ช่วยกันแก้ปัญหายังไงคะแม่”กิติยามองหน้าลูกสาว ลำพังเธอกับสามีไม่ได้ห่วงตัวเองเลย ต่อให้วันข้างหน้าเป็นที่ไม่มีอะไร พวกเค้าก็จะยอมรับ ดิ้นรนกันต่อไป แต่ลูกสาวที่อยู่ตรงหน้าไม่อยากให้มาตกละกำลำบากด้วย
“พ่อกับแม่ไม่อยากให้รินต้องคิดมาก ตอนนี้พ่อของลูกกำลังหาทางออก พยุงโรงแรมของเราให้อยู่รอดไปได้ และตอนนี้มีคนร่วมหุ้นคนใหม่เข้ามาช่วยเหลือโรงแรมของเรา คุณอัคคี ที่มาหาเราวันนี้ เขายินดีที่จะช่วยโรงแรมของเรา และให้พ่อของลูกกู้ยืมเงินนำมาบริหาร”กิติยาเอ่ยกับลูกสาว เรื่องที่เธอพูดออกมาเป็นแค่ความจริงส่วนหนึ่ง โรงแรมที่มีทั้งหมดหกสาขา ตอนนี้ที่เหลืออยู่จริงๆแค่สาขาเดียว คือสาขาใหญ่ที่อยู่กรุงเทพ นอกจากนั้นกลายเป็นของผู้ชายที่ชื่ออัคคีเรียบร้อย
“จริงเหรอคะ”เธอถามย้ำผู้เป็นแม่อีกครั้ง กิติยาพยักหน้าให้กับลูกสาว นิรินสวมกอดคนเป็นแม่ เธอรู้ว่าพวกท่านรักเอมาก แต่กลับไม่สามารถช่วยอะไรพวกท่านได้เลย เธอเป็นลูกที่แย่มาก
.............................................................................................
อัคคีเดินออกมาจากห้องของทำงานของเจ้าของบ้านหลังนี้ ต่อไปนี้เขาไม่ใช่ผู้ร่วมหุ่น แต่เป็นเจ้าหนี้แทนนับตั้งแต่วันนี้ไป โรงแรมทั้งหกสาขาตกเป็นของเขาทั้งหมด ถึงแม้ว่าการบริหารจัดการในสามปีที่ผ่านมาทำให้โรงแรมมีการขาดทุนมากกว่าจะได้กำไร แต่เขาดู วิเคราะห์โรงแรมทั้งหกสาขานี้สามารถสร้างกำไรให้เขาได้อย่างแน่นอน แต่ต้องเปลี่ยนระบบการบริหารจัดใหม่ทั้งหมด และดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาคาดการไว้จะเป็นไปตามคาด สามโรงแรมแรกที่ตกเป็นของเขาได้หนึ่งปี ตอนนี้กำลังมีผลกำไรขึ้นมา
ผลัก
“โอ้ย ขอโทษค่ะ”นิรินที่เป็นฝ่ายเดินชนและล้มลงไปกับพื้นเอ่ยขอโทษออกมา เธอมัวแต่ยกจานขนมอย่างระวัง ไม่ทันดูทางข้างหน้า โชคดีที่ขนมไม่หก
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”อัคคีล้มลงนั่งมองคนที่อยู่ตรงหน้า พร้อมพยุงเธอขึ้นมา
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”นิรินเงยหน้าขึ้นมากล่าวขอบคุณคนตรงหน้า เขาคงเป็นผู้ชายที่ชื่ออัคคี ดวงตาที่เขาจ้องมองมาช่างสมกับชื่อของเขาจริงๆ ดวงตาดุดัน ดั่งกับราชสี
“คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ผมขอตัว”พูดจบเขาเดินออกไปจากที่นั่นทันที แต่เธอคนนี้สวยถูกใจเขา กลิ่นกายช่างหอมรัญจวนใจเขาเหลือเกิน เสียดายที่เธอมีสามีแล้ว คนอย่างอัคคีไม่เคยคิดที่จะแย่งของใครกิน ศักดิ์ศรีเขามีมากพอ แต่ถ้าเธอเลิกกับสามีก็เป็นอีกเรื่อง
“พ่อคะ รินเข้าไปนะคะ”นิรินถือจานขนมเข้าไปในห้อง พจกรเห็นลูกสาวเดินเข้ามา รีบปรับสีหน้าทันที
“รินเหรอลูก ยกขนมมาให้พ่อเหรอ”
“ค่ะ ยกมาเผื่อแขกของพ่อด้วย แต่ดูเหมือนจะช้าไป เขากลับไปแล้ว พ่อคะ พ่อมีอะไรพูดให้รินฟังได้นะคะ รินอยากช่วยพ่อ รินพอจะรู้ฐานะทางการเงินของบ้านเรา พ่ออย่าปิดรินเลยนะคะ”เธอเดินมาสวมกอดคนเป็นพ่อ พจกรสวมกอดลูกสาว เขาสะเทือนหัวใจเหลือเกิน
“ริน ลูก พ่อจะไม่ถามว่าลูกรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่พ่อจะบอกลูกว่าลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะลูก เงินที่พ่อได้มาพ่อจะพยายามประคับประคองโรงแรมของเราให้อยู่รอดให้ได้ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะริน”พ่อขอโทษนะรินที่โกหกลูกในตอนนี้ พ่อไม่อยากให้ลูกกระทบจิตใจไปมากกว่านี้ ขอเวลาพ่ออีกนิดนะริน
ชอบไหมรีดจ๋า ถ้าชอบขอเม้นท์รัวๆให้กำลังใจเค้าหน่อย ขอโทษนะที่ไม่เคยตอบเม้นท์รีดเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องนี้ หรือนิยายเรื่องอื่น คือเค้าไม่ค่อยมีเวลา เวลาที่มีเพียงเล็กน้อยนำมาปั่นนิยายให้รีดได้อ่านกัน บอกความในใจจากไรท์เลยน้า