มือเล็กๆ ดันไหล่ชื้นเหงื่อของคนที่ทั้งซบและทิ้งน้ำหนักตัวลงบนตัวเธอจนเธอแทบจมไปกับโซฟาหลังจากทุกอย่างจบสงบลง
เธอสาบานได้ว่าต้องการแค่มาคุยกับเขา ไม่ได้ต้องการให้ความใกล้ชิดถึงขั้นนี้เกิดขึ้นแม้แต่สักนิดเดียว
แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว...
"หายใจไม่ออก" เธอพึมพำด้วยเสียงแหบพร่า จนไม่อยากเชื่อว่าเป็นเสียงตัวเอง ใบหน้าที่ซุกอยู่แถวแอ่งชีพจรและริมฝีปากที่แตะอยู่แถวนั้นค่อยๆ ขยับหายไปจากเธอพร้อมการขยับเขยื้อนของคนตัวโตกว่า แต่ทว่าเขาไม่ได้ถอยไปจากเธออย่างที่คิด แต่การขยับของเธอทำให้ตัวเธอหมุนเหวี่ยงตามแรงดึงไปนอนทาบทับโดยมีเขาอยู่ใต้ร่างแทน
อย่างนี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเก่า แย่กว่าเดิมเสียอีก
"ปล่อยก่อนค่ะ"
แขนที่ล็อกตัวเธอคลายออก หญิงสาวรีบลุกถอยออกมาลนลานคว้าเสื้อผ้ามาสวม ไม่ตวัดสายตาไปมองคนที่ขยับลุกขึ้นนั่ง เนื้อตัวเธอร้อนผ่าวไปหมด ใส่เสื้อผ้าไม่สะดวกเท่าปรกติแต่กระนั้นก็รีบสวมเนื้อตัวสั่นไปหมด
เธอหันกลับไปมองคนที่นั่งมองเธออยู่ ตวัดสายตาไม่พอใจมองไป ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าเขาโยนไปบนโซฟาข้างตัวเขา
"เหมือนคราวที่แล้วไม่มีผิด ได้ผมแล้วก็หน้าเชิดใส่ เป็นใบโพล่ารึไงคุณ ตอนอยากได้ก็จะเอา พอได้แล้วก็ทำเหมือนผมไปข่มขืน"
คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอโกรธจนปากสั่น ที่ไม่ยอมสวมเสื้อผ้านั่นอีก หลายอย่างที่เป็นเขาตอนนี้กวนโมโหจนเธอพูดไม่ออก
"ฉันไม่เคยอยากได้คุณ" เธอแหวลั่น "ฉันมาเพราะว่ามีเรื่องจะคุย แต่คุณไม่ฟังฉันเลย ไม่ให้โอกาสได้พูด"
"ก็นี่ไง ให้พูดแล้ว พูดสิ"
"หึ" เธอมองค้อนคนฉวยโอกาส กับคนอื่นที่คบค้ากับเขาคงกินกันไม่ต้องพูดต้องจาแบบนี้ เพราะเขาคิวงานเยอะมีเวลาไม่มาก พอเธอมาหาก็ถูกเหมารวมทั้งที่บอกปาวๆ ว่าไม่ได้ต้องการเขาเลยต่อให้เขาจะติดโผหนุ่มหน้าหล่อชวนฝันแห่งปีมาหลายปีติดก็ตามทีเถอะ
"หัดเข้าใจความต้องการของตัวเองบ้าง คุณอยากเข้าหาผม แต่ไม่ต้องทำมาเป็นเหมือนไม่อยากได้ ไม่เต็มใจ ผมไม่ชอบ ถ้าอยากก็แค่บอก ผมไม่ได้หวงตัวคุณก็เห็น"
"คนบ้า" หญิงสาวยังไม่มีโอกาสพูดเขาก็พูดเข้าข้างตัวเองรัวๆ จนหาช่องไฟแทรกไม่ทัน เธอโกรธจนหาคำพูดมาเถียงเขาไม่ทันแล้ว
เธอทำท่าเหมือนไม่อยากมองเขาเลย และเชิดหน้าจนกลัวคอจะเคล็ด เลยหยิบบ็อกเซอร์ที่เธอโยนมาสวมเข้าอย่างเชื่องช้า แตกต่างจากเวลาถอดผ้าเธอยิ่งนัก
"สวมเสื้อด้วย ฉันจะรีบคุยธุระ จะได้ไม่เสียเวลา"
"ไม่สวมคุยไม่ได้รึไง"
"ไม่ได้!"
หญิงสาวหน้าตึง ก็ไม่อยากมองซิกแพกซ์ ไม่อยากมองแขนล่ำๆ ไม่อยากมอง!
..............
ห้องรับรองเงียบๆ ที่เต็มไปด้วยความอึดอัด ปทิตานั่งหน้าซีดเผือด จับมือตัวเองแน่น
เธอไม่คาดคิดว่าจะเจอเขา เธอแค่พาลูกกลับไทยมาเยี่ยมพ่อที่ป่วยเข้าโรงพยาบาล แต่การรักษาเหมือนจะยาวและมีเรื่องวุ่นหลายอย่างที่เธอต้องจัดการเธอกลัวไม่มีเวลาดูแลลูกเลยพาลูกมาเรียนเพื่อให้แกได้ฝึกภาษา และช่วงที่ลูกเรียนเธอจะได้ไปจัดการธุระได้โดยไม่ต้องพะวักพะวน
แต่เธอไม่นึกเลยว่าแค่มาเรียนวันแรกวิกกี้จะถูกเพื่อนแกล้งจนเจ็บตัว ลูกสาวเล่าอย่างออกรสว่ามีเพื่อนที่ออกตัวว่าเป็นฝาแฝดของเจ้าตัวมาช่วยจนเพื่อนอันธพาลเจ็บตัวเช่นกัน เธอเลยถูกเชิญมาเพื่อฟังสรุปเหตุการณ์และพูดคุยกับผู้ปกครองของคู่กรณี
เธอไม่นึกเลยว่าผู้ปกครองของน้องบี ฮีโร่ของยายวิกกี้จะเป็นเขา
ผู้ชายที่กำลังนั่งจ้องเธอเขม็งเหมือนจะกินเลือดกินเนื้ออยู่ตอนนี้
“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรือ” วฤทธิ์ถาม เพราะตั้งแต่ที่เดินเข้ามา มีเพียงวิกกี้และน้องบีวิ่งมากอดกันและจูงมือกันไปเล่นอีกทาง ส่วนเขากับเธอนั่งคนละฝั่งของโซฟา
“ไม่เห็นต้องพูดอะไร ฉันรอพบผู้ปกครองของเด็กที่ผลักลูกให้เจ็บเพื่อมาขอโทษและทำความเข้าใจเท่านั้น” หญิงสาวพยายามควบคุมไม่ให้มือที่สั่นเพราะความหวาดหวั่นบางประการ
“ก็จะไม่พูดกับผู้ปกครองเด็กที่ช่วยลูกคุณเอาไว้บ้างเหรอ”
“...”
“น้องบีบอกว่าช่วยวิกกี้เพราะถูกชะตากับวิกกี้มาก บอกว่าหน้าเหมือนกันจนเรียกวิกกี้ว่าบีสอง น่าแปลก ลูกคนละพ่อคนละแม่กัน แต่ทำไมหน้าคล้ายกันนัก”
วฤทธิ์พูดเสียงเย็น แบบที่ใครได้ยินคงหนาว เขาพูดเหมือนหยันแต่อันที่จริงเขาโกรธจะแทบกระอัก ตอนเขาเดินเข้ามาเจอเธอและวิกกี้แวบแรก ดวงตาของเธอก็บอกหมดทุกอย่างว่าเธอมีสิ่งที่ปกปิดเอาไว้และสิ่งนั้นถูกเปิดเผยต่อคนที่ไม่ควรล่วงรู้ที่สุดแล้ว
แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นไม่มีอะไร เขาเลยแกล้งพูดเรื่องที่วิกกี้กับน้องบีหน้าเหมือนกัน
ตุบ!
เสียงของหล่นจากมือของปทิตา เธอมืออ่อนและสั่นจนแทบเอามืออีกข้างจับไว้ คอแห้งผากไปหมด ไม่กล้าสบตาเขาในยามที่ก้มลงเก็บกระเป๋าคล้องไหล่ที่หล่นบนพื้น เธอมืออ่อนจนมันหลุดมือ วฤทธิ์เลยก้าวมานั่งชันเข่าที่พื้นแล้วหยิบมันขึ้นให้เธอ
สายตาคมกร้าวของเขาเงยหน้ามองเธอ
“อย่าได้คิดพาลูกหนีไปจากผมอีก ไม่อย่างนั้นเราเห็นดีกันแน่”
เสียงดุของเขาทำให้เธออยากจะวิ่งหนีออกไปจากความเยือกเย็นและน่ากลัวนี้ให้พ้นๆ เหลือเกิน แต่เขากลับเป็นคนไปเอง ร่างสูงที่ยังดูดีไม่เคยเปลี่ยนติดจะภูมิฐานขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำก้าวเดินไปยังมุมของเล่นที่เด็กหญิงสองคนกำลังเล่นกันอยู่
เด็กหญิงทั้งสองหน้าคล้ายกันราวฝาแฝดเพราะแต่งตัวเหมือนกัน เรียกได้ว่าคนที่รู้จักเผินๆ มีจำผิดแน่ ดีว่าแยกได้ที่คนหนึ่งผมสั้นคนหนึ่งผมยาว การที่เขาลุกจากเธอทำให้เธอโล่งใจได้ไม่นาน เพราะเขาเดินไปหาลูก เธอประหวั่นมากกว่าเก่าหลายเท่า
เธอไม่คิดว่าจะเจอเขา ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ คิดว่าจะกลับไทยเงียบๆ และรีบกลับตอนบิดาออกจากโรงพยาบาล
ั้แ่เ็น้ำฝนเิบโมาในรั้วบ้านระูล....... เปล่า เธอไม่ไ้เิมาเป็นุหนูในบ้านหลัให่ เธอเิบโในเรือนหลัเล็ทา้านหลั่าหา มีสวนั้นลาระหว่าเรือนเล็อนใ้ับบ้านหลัให่อยู่
เธอเยเอุผู้หิ ุผู้ายรั้สอรั้อนท่านเรียไปหาถามไถ่ถึารเรียน เธอไม่เยเอุหนูอบ้าน ่วปิเทอมเามัะไปัมเมอร์ที่่าประเทศบรราป้าๆ ในเรือนเล็ว่าอย่านั้น
"วันนี้วันเิุหนู ท่านแอไปเอาอาสิ" ป้าทิพย์หนึ่ในบรราแม่บ้านบอแม่อเธอ น้ำฝนำไ้ว่าเ็ๆในเรือนเล็ที่มีไม่ี่นพาันทยอยเินไปยับ้านหลัให่ ที่เธอไ้แ่ทำาละห้อยมอ หวัว่าวันนึะมีบ้านหลัให่เป็นอัวเอเหมือนในนิทาน
นั่นเป็นรั้แรที่เธอเอุายอบ้าน เาสู สูว่าเธอ สูว่าเพื่อนเา ใบหน้าหล่อเหลา ผิวาวละเอีย สมับเป็นผู้ี เามีออวัอให่ให้เลือหยิบ อนนั้นเธอนึถึอวัที่ัวเอไ้อนวันเิแล้ว เทียบันไม่ิเลยสันิ น้ำฝนอิาเา ุปวีที่ใรๆ เรีย เาไม่ปรายามอมายัพวเธอเลยสันิ
"วี แอสิรับลู" ุนายอบ้านเอ่ยเสียหวาน น้ำฝนอบเวลาุนายพู ฟัแล้วไม่ระ้า ไม่หยาบายเหมือนที่ไ้ยินนานุยัน แม่ว่านี่ล่ะผู้ี
"น้ำฝนมารับไปสิะ" เสียุนายหวาน๋อย เธอเยิบเ้าไปใล้ หน้าาุหนูอบ้าบึ้ึไปหน่อย เพราะพวเธอมาััหวะานเลี้ยเ้า เธอิ่อนะยู่หน้า
"อบุ่ะ" น้ำฝนยมือไหว้ รับอมาาุหนู ่อนะเินามนอื่นลับไปยัเรือนหลัเล็ามเิม เธอเหลียวหลัมอลูโป่ที่ประับประาทั้าน มันสวยนเธออยามีบ้า
"ถ้าหนูเรียนเ่ หนูะมีานเลี้ยแบบนี้บ้าไหมแม่" เ็หิน้ำฝนถามแม่ในืนนั้น
"ถ้ายิ่เรียนสู็ะยิ่ไ้ั์เยอะ ่อให้น้ำฝนอยาไ้บ้าน็ไม่ยาหรอลู"
"ถ้าั้นหนูะเรียนสูๆ เอาปริามาให้แม่ให้ไ้" เ็หิูมือึ้นสูอย่าหมายมา แม่ับพ่อหัวเราะลั่น สำหรับพ่อแม่ แ่ส่น้ำฝนนบม.สาม็ถือว่าเรียนสูว่าใรในบ้านแล้ว
"โอ๊ย เรียนบแล้ว็้อรีบมา่วยแม่ทำานสิวะ ะเรียน่อทำไมเสียเวลาไม่ไ้ั์" เสียป้าทิพย์โวยวายอนไ้ยินว่าเธอะเ้าม.้น ไม่ไ้ออมาทำาน่วยพ่อับแม่ พวท่านไม่ไ้เถียหรือโวยวายอะไรนอาส่น้ำฝนเรียน่อ
น้ำฝนเรียนโรเรียนรัแถวบ้าน ่าเรียนไม่ไ้แพเินว่าแม่บ้านและนสวนะ่ายไ้ เธอเอ็ั้ใเรียนเพื่อไม่ทำให้พ่อแม่ผิหวั
เธอับุปวีเหมือนเินนละโลไม่เยพบเอหรือเห็นหน้านระทั่อนะเ้าม.ปลาย ุนายเรียเธอเ้าไปพบ หลัารู้ว่าเธอเรียนเ่ึอยาให้เ้าเรียนโรเรียนเอนที่เียวับลูาย ท่านะออเินให้หม แน่นอนว่าเธออยาเ้านัวสั่น น้ำฝนรู้ว่านี่ือโอาสทาารศึษา โรเรียนนี้สอนสอภาษา ถ้าไ้เ้าไปเธอะพูอัฤษไ้ล่อ ไม่ใ่อ่านออเียนไ้แ่นั้น ยัพูไ้้วย แ่แม่อเธอปิเสธ ท่านว่าเรใุนาย ะให้หัเิน็ะไม่เหลืออะไร ทุวันนี้็ส่เินลับบ้านไปไถ่ที่นาปู่ย่าลอ เหลือเ็บเหลือใ้ไม่มา
"แม่ ให้หนูลอไ้ไหม" น้ำฝนในวัย15ปีมีวามมุ่มั่น ื้อรั้นมาเ็มเปี่ยม ใเธอยัหวนนึถึานวันเิอุหนู ออวั ลูโป่และบ้านหลัให่
เ็สาวรู้ว่าโรเรียนเอนแห่นี้มีทุนารศึษาให้เปล่า ถ้าผ่าน็เ้าเรียนไ้ แลับาร้อเรไม่่ำว่า3.5ทุเทอม เ้าร่วมิรรมที่โรเรียนั เธอเื่อมั่นว่าัวเอทำไ้ อเพียน้ำฝนยันมาึ้น
"ะเรียนทำไมนั ลู้านี่ออมาทำานมีลูมีผัวทันใ้" ป้าทิพย์นเิม่อนอ น้ำฝนรู้ี หาเธอทำอย่านั้นวามหวัะมีานเลี้ยวันเิหรือบ้านีๆ ให้แม่อยู่ไม่มีทาเป็นริ
แม่อนุาให้เธอลอสอบทุนและน้ำฝน็ไม่ทำให้ผิหวั เธอไ้ทุนโรเรียนเอนแห่นี้ที่เียวับุหนูอบ้าน
ถ้าใระหวัว่าเธอะไ้นั่รถไปับเา ้อผิหวั เธอนั่รถไปเอทั้นั้นแหละ อยู่ในโรเรียนไม่เยทั เพื่อน็นละลุ่ม นละห้อ นระทั่
ุ้บ
หนัสือเล่มหนาหลายเล่มถูโยนลมารหน้าเธอบนโ๊ะหินอ่อนในสวนหลับ้านให่ที่เธอยึเป็นสถานที่อ่านหนัสือ ทำารบ้าน ไม่่อยมีใรเินผ่านมารนี้บ่อยนั น้ำฝนเยหน้ามอายหนุ่มร่าสูรหน้า
"ุปวีโยนหนัสือมาทำไมะ" เป็นประโยแรในรอบหลายปีที่เธอุยับเา ปวีไม่พูอะไรมาวามให้เปลือน้ำลาย
"ทำรายานสามวิานี้มา หัว้อั้นไว้แล้ว ให้เสร็ภายในวันอาทิย์นี้"
"ะ?" เธอทำหน้าเหลอหลา น้ำฝนไม่เยุยับเามา่อน เราแทบะเป็นอาาศอันและัน เาไม่เยทัเธอที่โรเรียน เธอเอ็ไม่เยทัเา น้ำฝนิไปว่าเาไม่รู้้วย้ำว่าเธอเป็นเ็ในบ้านที่อาศัยอยู่ในบริเวเียวัน
"ันสั่ อยาโนไล่ออหรือไ" ปวีมอ้วยสายารำาเหมือนเธอเป็นพวุยไม่รู้เรื่อ
่อนะผละออไปโยไม่ฟัำอบ น้ำฝนมอแผ่นหลัเ็หนุ่มเินหายเ้าไปในบ้านัวเอแล้วึ้มลมอหนัสือทั้สามเล่ม ถอนหายใออมา่อนะหอบมันลับไปทำานที่บ้าน
หลัานั้นไม่ว่าานเล็านให่เธอล้วนถูใ้ทั้สิ้น น่าแปลที่เาเอ็เรียนเ่ แ่ี้เียทำรายานน้อมาโยนให้เธอทำบ่อยๆ ถ้าถามว่าทำไมเธอรู้ว่าเาเรียนเ่ เพราะหัว้อสนทนาอผู้หิส่วนให่ล้วนไม่พ้นุหนูอบ้าน ว่านอาหน้าาีแล้วยัเรียนเ่มา โรเรียนอยาให้ทุนเา้วย้ำ ิที่เ้าัวไม่เอา และถึะอยทำรายาน ารบ้านให้เาลอ แ่น้ำฝน็ไม่เยุยับเาไปมาว่านั้น อยู่โรเรียน็ถือว่าเป็นนแปลหน้า อยู่บ้านเา็แ่มาโยนหนัสือ สมุารบ้านใส่ ให้เธอทำาน
เสียระแนะระแหนเรื่อเรียนอเธอลอยมาไ้ยินบ่อยๆ น้ำฝนไม่ใร่สนในั อนเ้าไปเรียนเย็นลับมาทำารบ้านอัวเออุาย เสาร์อาทิย์่วยแม่ทำวามสะอาบ้านหลัให่ มีบ้าทีุ่ผู้หิอบ้านเรียเธอไปถามเรื่อเรบ่อยๆ นระทั่ใล้เรียนบม.ห
"น้ำฝนะเรียน่อมหาวิทยาลัยไหม" เธอถูุหิเรียมาุยในห้อรับแอบ้านหลัาท่านเอเธอทำวามสะอาห้อุหนูอยู่
"ยัไม่ทราบเลย่ะ" น้ำฝนหมายวามามนั้นริ เธอลอสมัรสอบทุนมหาวิทยาลัยแห่หนึ่ในเมือเอาไว้ ถ้าเธอิ็ะสามารถแบ่เบาภาระพ่อแม่ไ้ แถมยัทำวามฝันอัวเอไ้อี้วย
"น้ำฝนเรียนเ่ เรเลี่ย็ี พูามรนะันอยาส่เสียเธอ" ุผู้หิอบ้านมอลูสาวอแม่บ้าน้วยสายาเอ็นู น้อยนัะเอเ็ยันเรียนนไ้ทุนแถมยั่วยานแม่ไม่า ไม่เยออนอลู่นอทาเลยสัรั้ เ็นนี้แทบไม่มีีวิวัยรุ่นเหมือนอย่าเ็วัยเียวันเลยสันิ ูอย่าลูายเธอสิ เสาร์อาทิย์็ออไปเฮ้วับเพื่อน้วยถือว่านิมหาวิทยาลัยแล้ว้วย
"อบุุผู้หิมานะะ มหาวิทยาลัยที่หนูอยาเ้า มีให้สอบิทุน่ะ ถ้าไ้หนูะเรียน่อแ่ถ้าไม่ไ้ออมา่วยแม่ทำาน่ะ" เพราะน้ำฝนิว่าไม่ปล่อยแม่ให้อยู่ที่นี่ไปนแ่เ่า ะรับน้ำใาุผู้หิเธอ้อทำานอบแทน น้ำฝนไม่แน่ใว่าถึอนนั้นเธอยัอยาอยู่ที่นี่ไหม
"ูสิ รั้่อน็ปิเสธรั้นี้ยัปิเสธอี เอาเถอะ ลอน้ำฝนพูอย่านี้ ันว่าไ้ทุน ไม่้อถึมือันหรอ"
แล้ว็สมั่ำุหิว่า เธอสอบไ้ทุนมหาวิทยาลัยที่ฝัน แ่มันันที่เียวับุายนี่สิ
"นี่เธอ" เสียเรียแ็ระ้าอย่านี้มีนเียว น้ำฝนหันไปมอายร่าสูรหน้า เาอยู่ในุนัศึษาพร้อมออไปมหาวิทยาลัย
“่ะ ุปวี” น้ำฝนเอ็อยู่ในุนัศึษาเหมือนัน เาไ้ไม่ยาว่าุมุ่หมายอเธอับเาือที่เียวัน
“ุแม่สั่ให้ันพาเธอิรถไป้วย มาสิ” รถที่เาือรถสปอร์ันามราาแพหูแทบี ่อให้เธอมีเินนาเา็ไม่มั่นใว่าะัใื้อรถราานานี้ล
แล้วะให้เธอนั่รถไป้วยเนี่ยนะ
“ือ ไม่เป็นไร่ะ ิันนั่รถไปเอีว่า” เิไปทำรถเาเลอะเ้า เธอไม่มีปัาใ้หรอนะ
ุปวีอนทั้บ้านมอมาที่เธอ้วยสายาแสนรำา เาเปิประู้าเอาไว้ ในท่าที่ำลัะ้าวึ้นรถ
“เธอเ้าใำว่าุแม่สั่ไหม” เาเลิิ้ว ล้ายเธอมันเป็นนฟัภาษานไม่รู้เรื่อ
“่ะ” เอาเถอะ ถ้าน้ำฝนทำอะไรให้เาไม่พอใ เาแ่ถีบเธอลารถเท่านั้นแหละ
หิสาวึ้นมานั่บนรถ ิ้วอเธอมวเ้าหาัน รถสปอร์ออแบบมาไ้เี้ยมา แทบะนอนไปับพื้นิน น้ำฝนไม่เ้าในรวยเลย พอเธอึ้นมานั่ยัไม่ทันไ้าเ็มัเา็ระารถออัวอย่ารวเร็วนหัวเธอระแทเ้าับเบาะนั่
“เหอะ”
เาใ เธอไ้ยินเสียหัวเราะในลำออุปวี น้ำฝนพยายามสูหายใเ้าปอ เธอับเาอยู่นละโลอยู่แล้ว แ่วันนี้บัเอิมาเอันเท่านั้น ไม่มีทาที่ะวนเวียนมาเอันอีแล้ว
เอี๊ย
แรเบรที่ไม่เบานั เาอรถหน้าปาอย เาไม่ยาว่าอทำไม น้ำฝนหันไปยมือไหว้พึมพำอบุเา ่อนะรีบลารถมาอย่ารวเร็วเพราะเาอยแ่เร่ันเร่ลอเวลา พอลมาไ้ รถันหรูันแล่นิวหายไปาสายา
น้ำฝนย้อมือึ้นมาูนาฬิา เธอำลัะสาย ่วยไม่ไ้ เลย้อโบแท็ี่เพื่อที่ะไปเ้าาบแรให้ทัน ระหว่าปิเทอมรอเ้ามหาวิทยาลัย เธอออไปหาานทำมาึพอมีั์เ็บให้ใ้ พอเปิเทอมเธอ็ทำานพาร์ทไทม์ในร้านอาหาร แบ่เบาภาระพ่อแม่ เรื่อ่าเทอมทุนที่อไปรับผิอบ่าใ้่ายหม เหลือพว่าหนัสือเล็น้อยับ่าินที่เธอออเอ
ส่วนที่พั เธอยัอยู่ับพ่อแม่ไม่ไ้ออไปหาหออยู่เพื่อประหยัเินในส่วนนี้ แลับารื่นเ้าหน่อย นั่รถนานหน่อยเท่านั้นเอ ส่วนุปวี เธอไ้่าวาป้าทิพย์นเิมอีนั่นแหละว่าุหนูมีอนโลารุ ใล้ับมหาวิทยาลัย ไม่้อลับมาบ้าน แ่เ้านี้เป็น้อยเว้น