คุณสมบัติของนักวิจารณ์มีอะไรบ้าง

นักวิจารณ์เป็นมืออาชีพที่สื่อสารการประเมินและความเห็นของรูปแบบต่างๆของงานสร้างสรรค์เช่นศิลปะ , วรรณกรรม , เพลง , โรงภาพยนตร์ , โรงละคร , แฟชั่น , สถาปัตยกรรมและอาหาร นักวิจารณ์ยังอาจใช้เวลาเป็นเรื่องของพวกเขาทางสังคมหรือนโยบายรัฐบาล การตัดสินอย่างมีวิจารณญาณไม่ว่าจะมาจากการคิดอย่างมีวิจารณญาณหรือไม่ให้ชั่งน้ำหนักปัจจัยหลายประการรวมถึงการประเมินขอบเขตที่รายการที่อยู่ระหว่างการตรวจสอบบรรลุวัตถุประสงค์และความตั้งใจของผู้สร้างและความรู้เกี่ยวกับบริบท นอกจากนี้ยังอาจรวมถึงการตอบสนองส่วนตัวในเชิงบวกหรือเชิงลบ

วิจารณ์โดย Lajos Tihanyi สีน้ำมันบนผ้าใบค. 1916

ลักษณะของนักวิจารณ์ที่ดีคือมีความชัดเจนโดยควรมีความสามารถในการใช้ภาษาที่มีความน่าสนใจและมีทักษะสูง ความเห็นอกเห็นใจความอ่อนไหวและความเข้าใจเป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน รูปแบบ , รูปแบบและขนาดกลางทั้งหมดที่พิจารณาโดยนักวิจารณ์ ในสถาปัตยกรรมและการวิจารณ์อาหารอาจมีการเพิ่มฟังก์ชันมูลค่าและต้นทุนของรายการ

นักวิจารณ์ได้รับการยอมรับจากสาธารณชนและในระดับสำคัญตามมาด้วยคุณภาพของการประเมินหรือชื่อเสียงของพวกเขา นักวิจารณ์ที่มีอิทธิพลของศิลปะ , ดนตรี , โรงละครและสถาปัตยกรรมมักจะนำเสนอข้อโต้แย้งของพวกเขาอยู่ในหนังสือที่สมบูรณ์ ตัวอย่างหนึ่งที่มีชื่อเสียงมากคือจอห์นรัสกิน 's เจ็ดโคมไฟสถาปัตยกรรมศาสตร์และหินของเมืองเวนิสนักวิจารณ์อาจใช้การประเมินตามตำแหน่งทางทฤษฎีที่หลากหลาย ตัวอย่างเช่นพวกเขาอาจใช้มุมมองของสตรีนิยมหรือฟรอยด์ [1]

ซึ่งแตกต่างจากบุคคลอื่น ๆ ที่อาจ editorialize ในวิชาผ่านทางเว็บไซต์หรือจดหมายที่เขียนสิ่งพิมพ์นักวิจารณ์มืออาชีพจะได้รับเงินในการผลิตและการประเมินความคิดเห็นของพวกเขาสำหรับการพิมพ์ , วิทยุ , นิตยสาร , โทรทัศน์หรือบริษัท อินเทอร์เน็ต เมื่อความคิดเห็นส่วนตัวของพวกเขามีมากกว่าการพิจารณาตัดสินผู้คนที่แสดงความคิดเห็นไม่ว่าจะเกี่ยวกับเหตุการณ์ปัจจุบันกิจการสาธารณะกีฬาสื่อหรืองานศิลปะมักเรียกว่า " ผู้เชี่ยวชาญ " แทนที่จะเป็นนักวิจารณ์

วิจารณ์ตัวเองภายใต้การแข่งขันวิจารณ์ตั้งแต่การตัดสินที่สำคัญสุดท้ายเสมอรายละเอียดส่วนตัวนักวิจารณ์ที่เป็นที่ยอมรับสามารถมีบทบาทอันทรงพลังในฐานะผู้ตัดสินความมีรสนิยมหรือความคิดเห็นของสาธารณชน นอกจากนี้นักวิจารณ์หรือกลุ่มนักวิจารณ์ที่ประสานงานกันอาจให้รางวัลสัญลักษณ์แห่งการยอมรับ

คำว่า "นักวิจารณ์" มาจากภาษากรีก κριτικός (Kritikos)  'สามารถมองเห็น' [2]ซึ่งเป็นรากศัพท์ภาษากรีกของคำκριτής (krités)หมายถึงคนที่เสนอให้เหตุผลคำพิพากษาหรือการวิเคราะห์ , การตัดสินค่า , การตีความหรือการสังเกต . [3]ความหมายของคำวิจารณ์ในภาษาอังกฤษในยุคแรกมีพื้นฐานมาจากการวิจารณ์วรรณกรรมเป็นหลักและในศตวรรษที่ 17 ที่รูปแบบการวิจารณ์ทั่วไปเริ่มมากขึ้น [ ต้องการอ้างอิง ]

นักวิจารณ์ด้านวัฒนธรรม Clement Greenbergเขียนว่านักวิจารณ์ที่ดีเก่งผ่าน "ข้อมูลเชิงลึกในหลักฐาน ... และโดย ... ความภักดีต่อผู้เกี่ยวข้อง"; กวีและนักวิจารณ์TS Eliotเขียนว่า "นักวิจารณ์ต้องมีความสำนึกในความเป็นจริงที่พัฒนาขึ้นมาก" [4]

ในปี 1971 Harold C. Schonbergหัวหน้านักวิจารณ์ดนตรีของThe New York Times ในช่วงปี 1960 ถึง 1980 กล่าวว่าเขาเขียนด้วยตัวเองว่า '' ไม่จำเป็นสำหรับผู้อ่านไม่ใช่สำหรับนักดนตรี ... มันไม่ใช่งานของนักวิจารณ์ที่จะถูกหรือผิด มันเป็นงานของเขาที่จะแสดงความเห็นในการอ่านภาษาอังกฤษ. '' [5] Schonberg เป็นนักวิจารณ์เพลงแรกที่ได้รับรางวัลพูลิตเซอร์สำหรับการวิจารณ์

แดเนียล Mendelsohnอธิบายสมการของการวิจารณ์สำหรับนักวิจารณ์เป็นความรู้ + รสชาติ = มีความหมายคำพิพากษา [6] [7]

เทอร์รี่ดูรัคนักวิจารณ์ร้านอาหารอธิบายว่าจากนักวิจารณ์ "คุณหวังว่าจะมีการอภิปรายอย่างละเอียดมีวัตถุประสงค์และถูกต้องตามกฎหมาย" ซึ่งทำให้ "โอเปร่าศิลปะหรือหนังสือเป็นบริบทเพื่อเพิ่มความรู้ของคุณเอง"; ในบริบทของการวิจารณ์ร้านอาหารนั่นหมายความว่า "ไม่เกี่ยวกับฉันว่าชอบหรือเปล่า แต่เป็นเรื่องของฉันที่ช่วยให้คุณตัดสินใจได้ว่าคุณจะชอบหรือไม่" [8]

ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของ Rothko คือเขาต้องการใช้คำศัพท์เกี่ยวกับสัญลักษณ์ - พื้นที่ที่ไม่แน่นอนที่ชัดเจน, สีที่ละเอียดอ่อนอย่างน่าทึ่ง, ความหลงใหลในความแตกต่างเล็กน้อย, การปรากฏตัวของ "วัตถุลบ" ของMallarmé - เพื่อแสดงถึงความสิ้นหวังของปรมาจารย์และการยกระดับพันธสัญญาเดิม การวิจารณ์ไม่ได้คมชัดขึ้นหรืออ่อนไหวมากขึ้นหรือเห็นอกเห็นใจต่อสิ่งนั้นอย่างลึกซึ้งมากไปกว่านั้น Robert Hughes (นักวิจารณ์)เรื่อง (ศิลปิน) Mark Rothko [9]

นักวิจารณ์ทางสังคมและการเมืองได้ใช้ศิลปะในรูปแบบต่างๆเพื่อแสดงความคิดเห็นของพวกเขารวมถึงวรรณกรรมและดนตรี ตัวอย่างเช่นปิแอร์โบมาร์ไชส์ก่อนการปฏิวัติฝรั่งเศสใช้บทละครของเขาเรื่องThe Marriage of Figaroเพื่อประณามสิทธิพิเศษของชนชั้นสูงและอิทธิพลของนักวิจารณ์ได้รับการปรับปรุงโดยการทำใหม่ในภายหลังเช่นบทละครของ Beaumarchais ( The Barber of Seville ) โดยRossiniและ ( การแต่งงานของฟิกาโร ) โดยโมซาร์ท ออกัสต์อัลควิ สต์ เป็นภาษาฟินแลนด์ ศาสตราจารย์และนักประพันธ์ที่ได้รับการยกย่องอย่างสูงJL Runebergกวีแห่งชาติของฟินแลนด์ได้ให้ข้อเสนอแนะเชิงลบมากเพื่อการผลิตวรรณกรรมทั้งหมดของผู้เขียนAleksis Kiviเมื่อ Kivi นำเสนอเนื้อหาของชนชาติชีวิตทางสังคมในรูปแบบของหยาบสมจริงแทนโรแมนติก [10] [11]ในระหว่างที่มีชื่อเสียงที่สุดของสังคมวิจารณ์ / การเมืองในรูปแบบวรรณกรรมโจนาธานสวิฟท์ ถ้อยคำ Travels กัลลิเวอร์และจอร์จเวลล์ 's ถ้อยคำฟาร์มสัตว์นักวิจารณ์การเมืองบางคนเช่นAi Weiweiใช้ทัศนศิลป์เป็นสื่อ ตลอดประวัติศาสตร์นักวิจารณ์ทางการเมืองต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่สูงขึ้นรวมถึงความเสี่ยงต่อการถูกจำคุกหรือเสียชีวิต [12] [13] [14] [15] [16]

เว็บไซต์หลายแห่งได้รับการพัฒนาเพื่อวัตถุประสงค์ในการรวบรวมหรือเผยแพร่บทวิจารณ์ที่เป็นต้นฉบับ ตัวอย่าง ได้แก่Blogcritics นิตยสาร , มะเขือเทศเน่าและYelp ตามที่AO Scottหัวหน้านักวิจารณ์ภาพยนตร์ของThe New York Timesทุกคนบนอินเทอร์เน็ตเป็นนักวิจารณ์ [17]นักวิจารณ์บางคนเช่นRoger Ebertมีสถานะเป็นสัญลักษณ์ในวัฒนธรรมป๊อปและได้รับการยกย่องอย่างดี [18] [19] [20]

นักวิจารณ์ภาพยนตร์ชาวอเมริกัน Roger Ebert และGene Siskel ได้ ร่วมมือกันและปรากฏตัวทางโทรทัศน์บางครั้งก็เห็นด้วยกับการทบทวนผลงานภาพยนตร์; บางครั้งพวกเขาก็จะแตกต่างกัน

นักวิจารณ์ภาพยนตร์อาจใช้การจัดประเภทดาราเพื่อให้มีคุณสมบัติตามผลงานที่ได้รับการตรวจสอบ

ตัวละครที่แสดงถึงนักวิจารณ์เป็นส่วนหนึ่งของภาพยนตร์บางเรื่องและได้รับการนำเสนอในคอเมดี้เช่นนักวิจารณ์อาหารในแอนิเมชั่นแฟนตาซี - คอมเมดี้Ratatouilleและในฐานะนักวิจารณ์ศิลปะในส่วนเริ่มต้นของภาพยนตร์ตลกกวีนิพนธ์เรื่องThe History of the โลกส่วนที่ 1

ผู้ที่มีผลงานเป็นประเด็นของการวิพากษ์วิจารณ์จะได้รับการตอบสนองอย่างเต็มที่ ตัวอย่างเช่นพวกเขาอาจรู้สึกซาบซึ้งขุ่นเคืองมีความสุขมีกำลังใจขบขันหรือไม่พูดพล่าม

เราไม่คัดค้านการวิพากษ์วิจารณ์ และเราไม่คาดหวังว่าผู้วิจารณ์จะอ่านหนังสือก่อนที่จะเขียนประกาศเรื่องนี้ เราไม่คาดคิดว่าผู้วิจารณ์หนังสือจะบอกว่าเขายังไม่ได้อ่าน ไม่เราไม่คาดคิดว่าจะมีอะไรผิดปกติในยุคแห่งการวิพากษ์วิจารณ์นี้

เหน็บแนมความคิดเห็นเกี่ยวกับการวิจารณ์ที่อาจเกิดขึ้นโดยMark Twainและชาร์ลส์ดัดลีย์วอร์เนอร์ในบทนำของพวกเขาเพื่อฉบับชาวอเมริกันร่วมประพันธ์ของพวกเขานวนิยายทองอายุ: เรื่องของวันนี้ [21]